Concrete maatregelen tegen islamitisch terrorisme

Het Franse volk heeft grote indruk gemaakt door op zondag 11 januari met miljoenen tegelijk de straat op te gaan om te demonstreren tegen terroristisch geweld en vóór de vrijheid van meningsuiting. Helaas is de terreurdreiging daarmee niet minder geworden. Woensdag (vandaag) vindt daarover een debat plaats in de Tweede Kamer.

Gezien het hoge dreigingsniveau is er een grote behoefte aan concrete maatregelen. Laten we een onderscheid maken tussen de korte en de lange termijn. Wat volgens mij op korte termijn moet gebeuren, is het extra beveiligen van bedreigde doelen, zoals joodse instellingen en de vrije media. Ook kwetsbare “soft targets” zoals stationshallen of vliegvelden, moeten extra beveiligd worden. Natuurlijk gebeurt dit al, maar ik denk dat het niet genoeg kan zijn.

Ik ben het daarom eens met de politicus Geert Wilders, dat we niet moeten schromen om nu al het leger in te zetten in Nederland voor het beveiligen van objecten. Ook al is Nederland nog niet getroffen door een grote aanslag, we zijn overduidelijk in oorlog. Zowel IS als Al Qaida hebben immers de oorlog verklaard aan Europa. Nederlandse vliegtuigen worden ingezet tegen IS. Er zijn allerlei berichten die erop duiden dat de terroristen Nederland in het vizier hebben.

In dat kader lijkt het ook logisch om extra middelen te besteden aan diensten als de AIVD. We weten uit eigen ervaring hoe gevaarlijk nalatigheid van die diensten kan zijn. Nog altijd zijn er grote twijfels of de moordaanslag op Theo van Gogh voorkomen had kunnen worden. Ook bij de recente aanslagen in Frankrijk zijn er twijfels over de inzet van de veiligheidsdiensten: de daders waren immers bekende jihadisten, die kennelijk niet of nauwelijks meer in de gaten werden gehouden.

Naast een verhoogde inzet van politie en leger op straat en het versterken van de veiligheidsdiensten, horen we ook geluiden over het herinvoeren van controles aan de binnengrenzen van de EU. Voor zover ik heb begrepen hebben enkele EU landen, waaronder Spanje, hiervoor gepleit. Ook politici als Nigel Farage, Geert Wilders en Marine Le Pen zijn er voorstander van. Ook al gaan we niet terug naar het paspoort tonen van iedere passerende automobilist – dat lijkt me praktisch onuitvoerbaar – je zou kunnen denken aan andere vormen van grenscontrole, bijvoorbeeld om gezochte personen te identificeren en aan te houden als zij de grens willen oversteken.

Er wordt in EU-verband ook gesproken over een Europese variant voor de Patriot-act. Gezien de dreiging zou ik niets willen uitsluiten, maar bovenstaande, meer concrete maatregelen lijken mij op korte termijn relevanter.

Wat kunnen we doen op de lange termijn?
Grote delen van onze politieke- en media elite leven nog steeds in de ontkenningsfase als het gaat om onderwerpen als immigratie en integratie. Ebru Umar schreef daar deze week een mooie column over: Nederland is vol.

Ik ben het helemaal eens met Ebru. Laten we maar gewoon toegeven dat de gevolgen van massa-immigratie ons boven het hoofd zijn gegroeid. Ik pleit al lang, ook op DDS, voor het minimaliseren van immigratie, ook al houdt dat in het opzeggen of aanpassen van bepaalde EU- en VN verdragen.

Helaas is dit realisme nog niet aanwezig bij onze politieke klasse. Zo hoorden we de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb laatst bij Nieuwsuur allerlei statements maken over jihadisten die maar moesten “oprotten”. Opmerkingen waarvan hij zelf wel weet, dat ze moeilijk uitvoerbaar zijn en daarnaast tot het dilemma leiden, dat je andere landen opscheept met would-be-terroristen. In bijna dezelfde zin voegde Aboutaleb daaraan toe, dat we “de duizenden vredelievende moslims die nu op zoek zijn naar de vrijheid, in Nederland met open armen moeten ontvangen”.

Hieruit maak ik op dat er nog steeds sprake is van weinig realisme bij de PvdA. Ook al denk je genuanceerd na over de islam en moslims (zoals ik zelf probeer te doen), je moet blind zijn om niet te zien dat er wereldwijd een enorme botsing gaande is tussen beschavingen (Huntington, 1993). We zijn al decennia bezig om problemen te importeren waar we niet of nauwelijks greep op hebben, in weerwil van de waarschuwingen van enkele heldere geesten, ook hier te lande. Een deel van de immigranten blijkt te radicaliseren, maar wie dat precies zijn, weten we pas achteraf.

Als ik lees dat delen van de Franse schooljeugd weigerden om een minuut stilte te respecteren voor de CharlieHebdo slachtoffers omdat ze vonden dat die het er zelf naar gemaakt hadden, realiseer ik me hoe diep de problemen zitten. In sommige gevallen betrof dat maar liefst 80% van de scholieren, aldus de Franse krant Le Figaro.

Behalve het beperken van immigratie en het voeren van een steviger integratiebeleid, inclusief maatregelen tegen radicalisering, zouden we het ook kunnen hebben over de one-size-fits-all- euro en het daaraan gekoppelde bezuinigingsbeleid. Een beleid, dat de werkloosheid in de meeste eurozone landen omhoog heeft gejaagd, waardoor in veel Europese buitenwijken grote reservoirs ontstaan van jongeren die moeilijk aan de slag komen en daardoor extra vatbaar zijn voor radicalisering.

Conclusie: er zijn geen simpele antwoorden op deze crisis. Het vrije Westen moet naast het nemen van urgente veiligheidsmaatregelen de harten van haar bewoners voor zich winnen, ook van degenen met een niet-westerse afkomst. Tegelijkertijd moeten we de eigen waarden verdedigen waaronder de vrijheid van meningsuiting, een beter sociaal-economisch perspectief bieden én weer durven aangeven waar de eigen grenzen liggen. Letterlijk en figuurlijk.