Column Paul Cliteur: Ik was het al eens met Lale Gül toen zij pas vijf jaar oud was

Lale Gül (geb. 1997) stond aangekondigd voor een interview door Twan Huys in Buitenhof van 28 maart. Overige gasten: Henk van Essen, korpschef aan het hoofd van de Nationale Politie en Ramsey Nasr die een boek zou hebben geschreven “waarin hij analyseert waar het misging in de samenleving en ook hoe het verder moet.”

Ik heb het boek van Lale Gül gelezen en tja, ik ben het natuurlijk gewoon met haar eens. Ik was het al met haar eens in 2002, met , dus toen zij vijf jaar oud was. En met (2004), toen zij zeven was. In 2004 was mij ook wel duidelijk geworden dat Lale van het gevestigd journaille, van de politie en van de politiek helemaal niets te verwachten heeft. In 2002 of 2004 heette Lale alleen Ayaan. Men hoort het aan, veinst verbazing of zelfs ontzetting, en vervolgens zegt men, ongevraagd, dat Geert Wilders niet de oplossing is. Je moet er maar op komen! Want wat Geert zegt, ja, daarover zijn Twan Huys en Ramsey Nasr natuurlijk pas écht verbolgen. Dat kan namelijk écht niet. De ouders van Lale, dat is moeilijk, moeilijk.

Maar goed, ik laat me dan toch weer verleiden door zo’n linkje dat de algoritmes van Google Alerts mij aanreiken, en dan ga je toch weer kijken naar zo’n interview met, laat ik eerlijk zeggen, de moed der wanhoop.

’s Middags mijmer ik dan nog wat voort over dat gesprekje. Ik dacht: “Zou Twan Huys, als hij naar huis rijdt, denken dat dit ook iets met hem te maken heeft? Met hem en zijn collega’s van de NPO? Van NRC Handelsblad? De mainstream media, zullen we maar zeggen?” Waarom wordt dit gesprekje al twintig jaar of langer gevoerd? Toen met Ayaan, nu met Lale, en zo kunnen we nog twee decennia voortmodderen. En zou Nasr ook begrijpen dat hij en zijn mensen al 20 jaar aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan?

En wat zou de nationale korpschef, Henk van Essen, denken? Zou er in zijn hoofd rondspoken: “Wat een gênante vertoning dat in al die tijd het geen van mijn voorgangers, J. Kuiper, Joop van Riessen (die zelfs opriep tot geweld tegen Wilders), B.J.A.M. Welten, P.J. Aalbersberg of F. Paauw het gelukt is om op dit punt ook maar één centimeter vooruitgang te boeken?” Of denkt Van Essen wellicht: “Dit is mijn verantwoordelijkheid ook niet. Zolang Mark Rutte alleen digitaal zijn arm om Lale heenlegt en de steunverklaring tekent maar verder geen vinger in koud water steekt, ben ik ook niet aan zet”?

Wat een decadentie. Nog steeds. En moedige mensen zoals Lale Gül worden er het slachtoffer van.