Column Jean Wanningen: links accepteert geen enkele mening behalve de hunne

Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek ervaren acht op de tien Nederlanders ‘spanningen’ tussen bevolkingsgroepen, vaak mensen met een migratie achtergrond en/of een mohammedaans geloof. Echter, erover spreken is taboe want speelt ‘populisten’ in de kaart. Helaas is ‘islam’ niet het enige taboe in ééndimensionaal denkend Nederland.

Vandaag geen monetaire economie van mijn hand, maar een artikel waarin ik mijn verwondering wil uitspreken over een aantal ontwikkelingen in onze samenleving die zowel tot nadenken nopen als tot droefheid stemmen. Het blijkt dat het hebben van een ‘afwijkende’ mening niet op prijs wordt gesteld en niet zelden tot hysterische reacties leidt bij diegenen die menen de waarheid in pacht te hebben. We kennen allemaal de berufsverboten die gekende PVV-stemmers ervaren zodra bekend wordt dat zij het gedachtengoed van Wilders steunen. Maar ik zie dezelfde mechanismen ook optreden bij andere onderwerpen.

Wie de gangbare opvatting over klimaatverandering aan kritische vragen onderwerpt, wordt direct in het verdomhoekje van ‘klimaatscepticus’ gestopt. En dat is niet bedoeld als compliment. Hetzelfde geldt voor degenen die kritisch zijn op de enorme kosten voor klimaatmaatregelen (in combinatie met het geringe effect daarvan).

Een ander voorbeeld van een taboe betreft de migrantenproblematiek. Wie zich afvraagt wat de logica is van de Europese veerdienst tussen Italië en Noord-Afrika – vaak gedaan door NGO’s die daarmee hun eigen verdienmodel in stand houden – wordt verweten er racistische en fascistische denkbeelden op na te houden. Hetzelfde geldt voor mensen die kritiek hebben op de enorme toestroom van asielzoekers – vaak uit veilige landen – en de kosten die deze industrie met zich meebrengt voor de hardwerkende belastingbetaler. Immigratie is Big Business geworden, schreef De Telegraaf onlangs.

Een vierde taboe is nog altijd de EU, en meer in het bijzonder de euro. Wie daar kritiek op heeft, wordt een gebrek aan ‘solidariteit’ verweten. Dat afgedwongen solidariteit zelfs in de beste families tot scheve ogen leidt, wordt weggewuifd: There Is No Alternative. ‘Europa muss sein’ en wie dat niet ziet, wordt als dom, kleinburgerlijk en bekrompen weggezet. Of, erger nog, als zo’n vermaledijde populist.

Deze voorbeelden staan niet op zichzelf, ze markeren een trend die ik zeer zorgelijk vind: het demoniseren van andersdenkenden door een activistische groep mensen – vrijwel altijd van linkse snit – met als doel hun eigen mening op te leggen aan de rest. En we zien het heus niet alleen in de politiek of in de media, ook onze universiteiten zijn verworden tot linkse bolwerken waar zelfstandig leren denken heeft plaatsgemaakt voor de Gloria Wekkers van deze wereld en andere ‘maakbaarheidsfetisjisten’. Voor dit soort mensen en Groenlinksers kan er niet zoiets bestaan als ‘anti-blank racisme’, dat is in hun denkwereld onmogelijk.

De maatschappelijke gevolgen van dit denken en deze levenshouding zijn gigantisch. Niet alleen wordt wetenschappelijk onderzoek erdoor ondermijnd, ook het open debat en het luistervermogen wordt erdoor aangetast. En last but not least zorgt het voor enorme kosten, terwijl de problemen niet verdwijnen. Een hele subsidie-industrie – van klimaatlobby tot asieladvocaten - houdt zichzelf aan het werk en de gewone Nederlander voor de gek.

De eenzijdige berichtgeving van de media speelt hierbij een cruciale rol. Dagelijks horen we dat een apocalyps dreigt als we ons niet bekeren tot de Groene Kerk; dat we ruimhartig al die zielige vluchtelingenkindertjes moeten opnemen (in werkelijkheid zijn het hoofdzakelijk jongemannen die om economische redenen naar hier komen); dat islam een religie als het christendom is. Al die ‘vervelende’ aanslagen zijn het werk van eenlingen of ‘verwarde personen’, heeft niets met islam te maken. En ook horen we dat het licht uitgaat als we de euro of de EU vaarwel zouden zeggen.

Intussen accepteren we een ongelijke behandeling van autochtonen bij het toewijzen van sociale huurwoningen, bagatelliseren we de soms vreselijke misdaden door asielzoekers en migranten (waarvan een deel gewoon naar herkomstland op vakantie gaat), en faciliteren we de moslimgemeenschap op elke mogelijke wijze om hun eigen cultuur te behouden. Dat ‘integratie met behoud van eigen cultuur’ al in 2011 door Donner als totaalfaal naar de prullenbak is verwezen is anno 2017 allang weer achterhaald. Sterker, diezelfde Donner pleit nu, als vice-voorzitter van de Raad van State, voor het monddood maken van de burger. Invloed geven aan de burger is maar ‘gevaarlijk’, dat moeten we niet willen in dit land. Een uiterst arrogante opstelling van een ultieme regent.

Deze ontwikkelingen stemmen somber over de toekomst van dit land. Er is ook een hele andere houding mogelijk. Wat is er verkeerd aan om te onderzoeken of de euro wel zo’n goede munt is voor Nederland (en de rest van de eurozone)? Wat is er mis mee om je af te vragen of het misschien beter is om grenzen te stellen aan mohammedaanse invloeden in onze seculiere samenleving? Is de discussie over klimaatverandering niet juist gebaat bij een eerlijk discours over de staat van het klimaat? En is het, tenslotte, niet ongelofelijk logisch dat mensen zich afvragen wat Nederland aan moet met al die asielzoekers uit verre landen en vreemde culturen? En wat dat de belastingbetaler allemaal kost?

Momenteel geldt echter bij het establishment en haar activistische minderheden het adagium: ‘you can have any opinion that you want, as long as it is mine’. Een buitengewoon zorgelijke ontwikkeling.