Column Jan Roos: Ik voel geen blijheid na het vertrek van Thierry Baudet, eerder medelijden

In iets dat op een afscheidsboodschap leek, maar toch niet was, sprak Thierry Baudet gisteravond over een trial by media. Nu heb ik helemaal niks met de mainstream media, liever gezegd: ze zijn de nagel aan de doodskist van dit land, maar met zijn terugtreden hebben zij weinig van doen. Het waren de misdragingen van een aantal radicale jeugdleden en het slappe optreden daartegen die hem in dit parket hebben gebracht. Of liever gezegd, het was zijn loyale vriendschap aan Freek Jansen, het hoofd van de JFVD, die juist de klokkenluiders aanpakte in plaats van de fascismeverheerlijkers.

Natuurlijk hebben de media niets anders gedaan dan bewijzen gezocht. Maar ook gevonden. En dat laatste is Baudet kwalijk te nemen, niet de valse boodschappers. Alles dat niet links is moet kapot in ons land. Daar weet ik alles van. Dus juist dan moet je voorkomen dat die aasgieren, die hyena’s, gevoed worden. Waar Baudet op “gevallen” is waren zijn eigen partijgenoten, die er genoeg van hadden.

En hij was al een gewaarschuwd man. Zijn optreden met allerlei complotdenkers over het coronavirus had de boel intern al flink op scherp gezet. Ook toen was er een spoedoverleg waarin door Statenleden en Eerste Kamerleden vriendelijk doch dringend werd verzocht met die onzin op te houden. Bij Annabel Nanninga, het eerste schaap dat over de dam ging in het verzet tegen Baudet, was er al iets gebroken. Zij had als eerste gevraagd, dus nog voordat alle andere kopstukken in die vergadering erom vroegen, om op te houden met het paaien van de viruswaanzinnigen van Willem Engel. Zijn reactie sprak boekdelen. Juist na Nanninga’s verzoek pakte hij de megafoon op om de harde kern van complotdenkers voor de Tweede Kamer toe te spreken. Het was een middelvinger naar de vrouw die voor de partij in de Amsterdamse gemeenteraad, de Noord-Hollandse Staten en de Eerste Kamer zit. Het bleek een bijzonder onverstandige stap te zijn.

“Ben je nou blij?” Die vraag kreeg ik de laatste dagen een aantal keer op Twitter. Ik begrijp niet waarom mensen denken dat ik blij ben. Want waarom zou ik blij zijn? Baudet vroeg mij om hulp na de Marokkanen-tweet. En toen we dat eenmaal hadden afgesproken wilde hij die hulp als 'troubleshooter' niet meer omdat ik in de “verkeerde bloedgroep” had. Daarmee eindigde onze relatie.

Maar blijheid voel ik niet. Eerder medelijden. En niet alleen met hem, maar ook met zijn opvolger. Want Baudet blijft partijvoorzitter en wil via het lijstduwerschap alsnog in de Kamer komen. Dus straks zal je zien dat de lijsttrekker minder stemmen krijgt dan de partijvoorzitter. Dan zit je daar ook niet echt lekker op je blauwe stoel. Het tijdperk-Baudet is dus allesbehalve voorbij, zoals ze in de kranten nu roepen.

Maar de tijd dat FvD een grote partij kon worden met een toekomst in bestuurlijk Nederland is voorgoed vervlogen. En dat is niet de schuld van de media.