Column Jan Roos: 'Bij Baudet draait het allemaal om Baudet, ik ben bang dat hij niet meer te redden is!'

Thierry Baudets semi-filosofische gereutel, zijn immer elitaire gewauwel, zijn neerkijken op het gewone volk, maakt hem precies waar Nederland genoeg van heeft. We willen iemand zien die de mouwen opstroopt om voor ons, de gewone man, op te komen. En dan mag je best een nicht als een knol zijn met een butler en twee hondjes, zoals wijlen Pim Fortuyn. Hij wilde alles doen, zelfs zijn leven geven, om dit land weer beter te maken. Om Nederland weer aan de Nederlanders terug te geven, die door de hooghartige elite van ons was afgenomen.

Maar bij Baudet draait het allemaal maar om een ding: Baudet.

'Ik moet het land redden', heb ik meerdere keren uit zijn mond horen komen. Maar dan moet je wel verder komen dan dat steeds te roepen. Zijn grootste moment van dit jaar was dat-ie in zijn blote toges aan de rand van een zwembad lag en daarvan een foto internet opslingerde. Als dat je moment suprême is, dan ben ik bang dat je zelf niet eens meer te redden bent.

Want waar zijn de daden? Waar zijn de vingers in de stinkende wonden? Waar is zijn aangekondigde opstand tegen de elite? Ik zie er helemaal niks van. En niet alleen ik. Ook binnen de partij is er steeds meer weerstand. De dictatoriale manier van leidinggeven - van onder anderen mede-oprichter, penningmeester en lijsttrekker voor de Eerste Kamer, Henk Otten - begint steeds meer wrevel te veroorzaken. Steeds meer leden van de jeugdorganisatie JFVD keren de partij de rug. Dat heeft er mee te maken dat ze de verafgoding van Baudet meer dan zat zijn. Het draait er allemaal om hem. Zo moeten ze naar zijn favoriete klassieke muziek luisteren en mogen ze alleen met goedkeuring van de nieuwe messias op de zomerschool van Forum voor extra ideologische bijscholing. Kritiek betekent uitsluiting.

Dan kan je denken dat ik dit stukje schrijf uit jaloezie of rancune. Of dat ik nog steeds niet over het niet slagen van mijn eigen politieke ambities heen ben. Au contraire: dagelijks voel ik de opluchting dat ik die slangenkuil niet ben binnengetreden. Inmiddels denk ik dat de broodnodige verandering van de straat zal moeten komen, en niet uit het parlement. Maar dat het gat op rechts, waar behoefte is aan een brede rechtse volkspartij, op deze manier wordt gevuld is mij een doorn in het oog.