CIA probeert wapensmokkel in Syrië te sturen

Er is berichtgeving over CIA agenten die de wapensmokkel richting Syrië in goede banen proberen te leiden. Het betreft hier agenten die aan de zuidelijke Turks-Syrische grens helpen met bepalen welke elementen van de Syrische oppositie wapens mogen ontvangen. Het betreft hier automatische geweren, RPG’s, antitankwapens en munitie. De wapens worden betaald door Turkije, maar vooral door Qatar en Saoedi Arabie.

De CIA agenten zijn al enkele weken in zuid Turkije, vooral om te zorgen dat de wapens uit de handen blijven van Al-Qaida en gelieerde groeperingen.

De Amerikanen doen met deze actie eigenlijk het enige dat zij kunnen doen. De wapens van Qatar en Saoedi Arabie bereiken Syrië toch wel, met of zonder toestemming van de VS. Dan kunnen VS op zijn minst nog proberen te zorgen dat de wapens bij de ‘juiste’ personen terecht komen. Tevens is het een poging van de VS om enige invloed op, en accurate kennis over, de Syrische oppositie te krijgen.

Maar de VS overwegen meer dan dit. Amerikaanse officials en gepensioneerde CIA officials claimen dat het leveren van satellietbeelden en andere geavanceerde inlichtingen aan de Syrische oppositie, overwogen wordt. Zelfs wordt overwogen om de oppositie te helpen met het opzetten van een rudimentaire inlichtingendienst.

Wat kunnen we hier uit concluderen? De VS willen dat Assad valt. Naast dat het van medemenselijkheid getuigt, deze massamoordenaar te willen zien vallen, ligt er ook een strategische keuze aan ten grondslag. Wat is deze strategische keuze?

Er speelt in dit conflict een overkoepelende primaire dynamiek. Onder Assad is Syrië een proxy van Iran. Waar die Alevitische bondgenoot van de Twaalver Sjiieten verliest, daar verliest Iran. Het is niet voor niets – en dit blijft veel te vaak onderbelicht – dat Iran een aanval op Syrië beschouwt als een aanval op Iraans grondgebied.

De Soennitische Golfstaten zijn als de dood voor het Sjiietische Iran, en terecht. Niet alleen is Iran een atoommacht in wording, tevens zijn zij, ondanks alle sancties, op eigen kracht een regionale militaire supermacht geworden. Iran is autarkisch.

De Golfstaten daarentegen ontlenen hun militaire capaciteit aan Amerikaanse wapens en kunde. Bovendien beschikken de Soennitische Golfstaten over een veel minder dodelijke gevechtsdoctrine dan Iran.

De Soennitische ijver, met Saoedi Arabie en Qatar voorop, in het leveren van wapens en steun aan de Syrische oppositie, heeft niets te maken met medemenselijkheid. Zij willen slechts een Soennitische hegemonie realiseren, ten koste van en als buffer tegen Iran.

De acties van de VS, illustreren dat ook zij liever een Soennitische dan een Iraanse hegemonie zien in Syrië. De voorkeur gaat natuurlijk uit naar een gematigd en wellicht  zelfs democratisch Syrië, maar dit is onhaalbaar in de komende 30 jaar. Dus rest er de keuze tussen Soennitische en Sjiietische islamisten. The agony of choice

De keuze voor de Soennieten is begrijpelijk.

Het is namelijk simpel: op de Soennitische koningshuizen hebben de VS invloed, op de Twaalver Sjiieten niet. Beide stromingen zijn inherent vijandig jegens het Westen, maar de Soennitische koningshuizen (niet de Moslimbroederschap) zijn de minst kwade van de twee.

Saoedi Arabie is het meest achterlijke koninkrijk dat er is, maar hun vijandigheid jegens het Westen is van een andere soort dan in Iran. Saoedi Arabie is de grootste sponsor van wahabitische indoctrinatie en Dawah in het Westen.

In het verleden hebben Saoedi Arabische fundamentalisten geprobeerd het Saoedische koningshuis omver te werpen, dit mislukte. Het koningshuis heeft toen besloten de fundamentalisten een blank cheque te geven om hun idiotie voortaan elders te verkondigen, in het Westen dus.

Het is dus niet zozeer het Saoedische Koningshuis dat het verspreiden van de islam als hoofddoel ziet – ook  al zullen zij omwille van hun legitimiteit onder de bevolking stellen van wel – het zijn hun onderdanen.

In Iran is het de regering zelf, die het verspreiden van hun revolutie als heilige doel ziet.

De relatie tussen de VS en de Golfstaten en Saoedi Arabie is vrij simpel: de VS krijgt grondstoffen, de koningshuizen krijgen wapens en een garantie op veiligheid. Een eventuele toekomstige Soennitische overname van Syrië, zal sterk onder invloed van Saoedi Arabie staan. Via deze weg zou het Westen nog enige invloed op Syrië uit kunnen oefenen.

Ten tweede is er het feit dat Iran op dit moment gewoon feitelijk de gevaarlijkste van de twee is. Daarbij verandert Irak, onder een Sjiietische regering, ook langzaam in een Proxy van Iran. Als Syrië een proxy van Iran blijft, en Irak een volwaardige Proxy van Iran wordt, maakt dit Iran nog invloedrijker in de regio. Een gevaarlijk perspectief.  

Maar er is nog een derde, en wellicht zelfs belangrijkste reden. Wat het Westen ook doet, wij hebben geen wezenlijke invloed meer op de gebeurtenissen in de Soennitische gebieden. Het islamisme is uit de fles en het wordt zonder meer gedragen door het grootste deel van de bevolking. In Iran daarentegen is het regime der Ayatollahs het probleem, niet de tijdsgeest onder de bevolking. Alles wat het Westen doet om Iran te beschadigen, maakt de val van dat regime waarschijnlijker. En in tegenstelling tot de Arabische staten, zal een val van het Iraanse regime leiden tot een positieve ontwikkeling. Er kan niets ergers voor in de plaats komen dan het huidige regime. Sterker nog, de kans is groot dat een Westengezind regime, de Ayatollahs zou vervangen.

Persoonlijk vind ik het een hartverwarmende gedachte: Het Iraanse volk en een Iraanse regering wederom als bondgenoot van het Westen. Dit is het nastreven waard. 

De VS verkeert wat Syrië betreft in een lastig pakket, maar het steunen van de Soennieten in het ondermijnen van Sjiietische hegemonie, is waarschijnlijk de minst onverstandige keuze.