De verkiezingen zitten erop. Je weet wat dat betekent: alle verkiezingsbeloftes worden zonder pardon in de prullenbak gegooid.
Natuurlijk staat eerst en vooral
Mark Rutte erom bekend dat hij de
VVD-achterban puur voor de lol voorliegt, maar andere lijsttrekkers zijn niet veel beter. Zie maar wat
Emile Roemer informateur
Edith Schippers verteld heeft:
SP-leider Emile Roemer heeft de deur op een kier gelaten voor een coalitie met de VVD. Als alle andere mogelijke coalitievormen mislukken, wil hij samenwerking met die partij ‘heroverwegen’.
Let wel, voor de verkiezingen zij diezelfde Roemer dat hij nooit en te nimmer met de VVD zou regeren. Die partij zou namelijk "neoliberaal" zijn en daarmee dé grote vijand van de
SP. Blijkbaar valt dat, nu hij de verkiezingsuitslag verwerkt heeft, allemaal toch heel erg mee en ziet hij wel degelijk mogelijkheden.
Nou houdt Roemer nog wel steeds een slag om de arm -- hij wil het alleen doen als "alle mogelijke combinaties diepgaand en uitputtend zijn onderzocht en vergeefs gebleken" -- maar het is duidelijk dat zijn uitsluiting niet langer definitief is. Het was 'nooit, nimmer, nooit,' nu is het 'nou ja, als het moet doen we het.'
Is dat dan écht verrassend? Nee. Eigenlijk niet. In andere delen van het land -- op regionaal, gemeentelijk niveau -- doen de SP en de VVD namelijk al langer zaken met elkaar. In verreweg de meeste gevallen gaat dat 'goed.' Daarmee bedoel ik natuurlijk dat zo'n coalitie in het zadel blijft, niet dat het beleid van VVD-SP daadwerkelijk goed voor de gemeente is. Het zal niemand verbazen dat het laatste absoluut niet zo is.
Zo langzamerhand heeft het er alle schijn van dat er maar één belofte is die de heren politici wél in stand houden: om nooit en te nimmer een samenwerking aan te gaan met de
PVV.
Geert Wilders heeft zowel de VVD als het
CDA een handreiking gedaan, maar Rutte en Buma willen daar niets van weten. Alle andere verkiezingsbeloftes zijn onderhandelbaar,
behalve deze.