Bezuinigingen: halve waarheden en bangmakerij

Zo kritisch als journalisten terecht zijn ten opzichte van de regering, zo klakkeloos nemen ze iedere kritische opmerking van de oppositie voor waar aan. Samen tegen de regering, lijkt het motto, terwijl toch waarheidsvinding voorop zou moeten staan. Activistische partijen als de SP weten dat het niet om de feiten, maar om de beeldvorming gaat. Hele leugens zijn makkelijk te ontzenuwen, daarom worden bij voorkeur halve waarheden verteld. De PvdA kiest onder aanvoering van ex-Greenpeace activist Diederik Samsom voor dezelfde tactiek. Dagenlang konden we de mantra’s horen dat ouders met kinderen er honderden euro’s per maand op achteruit zullen, dat de inburgering in gevaar komt en natuurlijk het inkoppertje voor de SP: de regering steunt de bedrijven en pakt de ouderen.

Minister De Jager heeft overuren gemaakt om tegengas te geven, want niemand anders deed het. Balkenende was naar New York en vice-premier Rouvoet sloeg zichzelf op de borst dat hij erger had voorkomen en toch maar mooi de tabaksaccijns had weten te verhogen. Weer een punt uit het ChristenUnie-programma binnengehaald! We zijn er erg blij mee. Maar De Jager zat bij Nieuwsuur, hetgeen betekent dat je niet voor 01.00 uur in de je bed ligt, en verscheen woensdagochtend monter bij de altijd wakkere Petra Grijzen van Ochtendspits, hetgeen betekent dat je om 05.00 uur bent opgestaan. U begrijpt, mijn respect voor De Jager neemt alleen maar toe. Het belangrijkste is natuurlijk dat hij de sprookjes van PvdA en SP ontzenuwt. Deze begroting gaat over 2011 en niet over 2012. Dat de koopkracht van gezinnen met kinderen in 2012 dramatisch zal dalen, zoals het Algemeen Dagblad, wil doen geloven, is een vorm van stemmingmakerij. Ik denk dat de redactie van deze SP-krant het zonde vond om de vier interviews die al waren gemaakt, in de prullenbak te gooien en daarom in de intro snel het jaartal 2011 verving door 2012. Natuurlijk gaat het nieuwe kabinet over 2012 en het is ondenkbaar dat voor jonge gezinnen een koopkrachtverlies van 10% tot 20% in de pen zit. Er zullen ongetwijfeld fiscale maatregelen komen om de pijn weg te nemen en wellicht zullen slimme ambtenaren en ondernemers met alternatieve ideeën komen om de lasten van kinderopvang te verminderen.

Hetzelfde geldt voor de inburgering. Hieraan worden werkelijk absurde bedragen uitgegeven, vooral in Amsterdam bleek uit een reportage van NOVA. Daar kost een inburgeringstraject liefst 12.000 euro, terwijl in Haarlem of Alkmaar het voor minder dan 6000 euro gebeurt. Volgens de SP ligt dat aan de enorme bureaucratie in Amsterdam. Goed punt, maar dan moet je consequent zijn en niet klagen als de ambtelijke bureaucratie en de inburgering onder het mes gaan. De kosten zullen ook afnemen door daling van het aantal nieuwkomers uit niet EU-landen.

Dan de halve waarheid van de SP over het “pakken van de ouderen”. Inderdaad daalt volgens het onfeilbare CPB de koopkracht van ouderen volgend jaar met een kwart procent extra. Maar dat is geen keuze van het kabinet. Op de AOW wordt nadrukkelijk niet gekort en er komen aanvullende maatregelen om ouderen tegemoet te komen. De CPB-prognose is gebaseerd op de verwachting dat volgend jaar de (meeste) pensioenfondsen hun uitkering niet zullen indexeren. De ouderen met een goed aanvullend pensioen missen dus de inflatiecorrectie. Dat lijkt mij midden in een economische crisis niet de ergste ramp. De SP zou dat het liefst compenseren door geen belastingvoordelen te geven aan bedrijven. Het gevolg daarvan is dat meer bedrijven het niet kunnen bolwerken en dus mensen werkeloos worden. Dat is een slechte uitruil.

Veel politieke partijen hebben duurzaamheid hoog op de agenda staan. Het is vreemd dat deze partijen niet thuis geven als het gaat om de duurzaamheid van de schatkist. Kennelijk mogen we nu op de pof leven en de generaties na ons opzadelen met een enorme staatsschuld. Forse ingrepen zijn echter onvermijdelijk en we zullen allemaal een paar procent inleveren. Een eerlijke verdeling van de pijn is een kwestie van politiek fatsoen. Een kritische, maar correcte verslaggeving is een kwestie van journalistiek fatsoen. Ik ben benieuwd of de voorkeursbehandeling van de oppositie blijvend is.