Belachelijk: veteraan moet elk jaar doorgeven dat hij nog stééds zijn benen mist

Dat moet Paul Franklin, een voormalige militair in Canada, zijn overheid elk jaar proberen duidelijk te maken. Dat bureaucratie niet alleen een Nederlands probleem is, maakt hij in ieder geval heel goed duidelijk. Paul verloor zijn benen tien jaar geleden in Afghanistan toen zijn auto door een bermbom werd verwoest. De enige manier waarop hij gered kon worden was door amputatie, waarna hij, uiteraard, niet meer dienst kon doen in het leger.

Hij heeft dan ook recht op vergoedingen, om enigszins te compenseren voor het offer dat hij voor zijn land heeft moeten maken. Maar het ontvangen van deze vergoedingen is niet al te simpel. Ten eerste moet hij elke keer bij verschillende instanties langs om zijn uitkeringen aan te vragen. Maar wat hem helemaal woest maakt, is dat hij elke keer moet bewijzen dat hij nog steeds niet op magische wijze zijn benen terug heeft. Hij vat het goed samen:

Volgens hem heeft het ministerie dat hierover gaat wel geprobeerd om hier verbeteringen in aan te brengen. Zo hoeven veteranen voor sommige dingen nog maar één keer in de drie jaar een aanvraag te doen. Voor de meeste dingen is een jaarlijkse aanvraag echter nog verplicht, dus heel veel schiet Paul er vooralsnog niet mee op. Ook is het bedrag dat men kan krijgen nu afhankelijk van het zogenaamde 'lost income'-systeem. Dit bepaalt, op basis van de voormalige rang van de militair, hoeveel er uitbetaald wordt. Toch vindt Paul ook dit geen geweldige verbetering: "Zijn de verwondingen van een korporaal nu daadwerkelijk minder waard dan die van een kapitein?"

Maar zo slecht heeft Paul het zelf nog niet zegt hij. Hij maakt namelijk een erg goed punt: