Dat prachtige momentum. Je kijkt op en ineens bevind je je aan een tafel met allemaal kruinen. Je knippert even met je ogen, want je moet je opnieuw oriënteren in deze verwarrende werkelijkheid. Er was iets met een gesprek... Hoe lang geleden was dat dan..? Waar ging het over...? Heel langzaam worden omstebeurt je tafelgenoten wakker en kijken ook glazig om zich heen. Zei je wat..? vraagt er een. Ja, waar hadden we het ook alweer over..?, de ander. Een Socialtia noem ik het. Dat je langer dan even op je telefoon kijkt en zó in die andere wereld gezogen wordt dat alles in het hier en nu op de achtergrond geraakt. Vervolgens kamp je een poosje met hardnekkige uitval van sociale vaardigheden.
In die categorie wil ik ook het woord socialabsence introduceren: Je zit middenin een gesprek en neemt, zonder pardon, waar wat er op je telefoon gebeurt. Secondenlang blijft het stil... Je vervolgt je gesprek alsof er niks raars heeft plaatsgevonden.
De socialtia en de socialabsence zijn beiden symptomen van socialbesitas. Ook ik heb het onder de leden. Ik zal het er eens met mijn psychiater over hebben. Misschien zijn er wel pilletjes voor... Antisocialbesitassiva... Zoiets.