En: "We kunnen niet meer zonder.
De Telegraaf-columniste Annemarie van Gaal zal ongetwijfeld voor flink wat opwinding zorgen onder nationalistisch quasi-rechtse twitteraars. Ze laat namelijk weten in principe een groot fan te zijn van buitenlandse werknemers. Wat Annemarie betreft moeten er meer, meer, meer van dat soort mensen naar Nederland komen:
[I]k heb absoluut niets tegen buitenlandse werknemers, ze werken keihard en we kunnen niet meer zonder ze. Feit is dat we in ons land simpelweg te veel vacatures hebben en té veel mensen die niet willen of kunnen werken.
In de rest van haar column levert ze tevens kritiek op met name Poolse arbeidsimmigranten die onze welvaartsstaat misbruiken om lekker van de bijstand te leveren én komt ze met ideeën aan om bijstandstrekkers zo ver te krijgen tóch eindelijk aan het werk te gaan, opdat het vacature-overschot enigszins beperkt kan worden.
Dat voorstel is best interessant. Zo wil ze dat bijstandstrekkers de mogelijkheid krijgen om zes maanden aan de slag te gaan, zonder verlies van uitkering, kortingen, etc. Na die zes maanden moet de werkgever hen dan aannemen (want die kosten worden gedragen door de staat). De idee is dat dit de stap kleiner maakt voor de uitkeringsgerechtigden om aan het werk te gaan, én voor werknemers om mensen die al heel lang werkloos zijn in dienst te nemen.
Op zich geen slechte gedachte, maar er is wel een probleem (één van meerdere problemen): hoe ga je werknemers dwingen om die mensen aan te nemen? En moeten we dat zelfs maar willen, dat werknemers daartoe mogelijk gedwongen kunnen worden?
Ik heb een ander idee: laten we de bijstand beperken tot een jaar of vier. Na vier jaar vervalt ieder recht op de bijstand. Eerst krijg je een jaar of twee een werkloosheidsuitkering, daarna een jaar of vier bijstand... daarna is het over en voorbij met de pret. Als je dan geld wilt hebben zul je aan het werk móéten (tenzij je natuurlijk lichamelijk of geestelijk niet in orde bent, waardoor je recht moet hebben op de WAO).
Zou dat werken, denk je