Amsterdam zeurt liever dan het juicht

De buurtbewoners van het Amsterdamse Museumplein hebben hun zeurmissie volbracht. Dankzij hen mag er na de achtste finale geen wedstrijd meer bekeken worden op het tot voetbaltempel omgebouwde plein in het centrum van onze hoofdstad:

Kijk. Het is natuurlijk hinderlijk als de gemeente besluit een evenement pal naast je huis te maken. Zo moest ik gisteren dulden dat in het kader van de 'Peurbakkentocht' mijn gemeente Leiden had bedacht een festivalletje op steenworp afstand van mijn slaapkamer te moeten organiseren. Yep, de hele avond lang valsgezongen 'pop in je moerstaal' door lokale coverbands, en na afloop keiharde disco met de hits van Britney Spears en Beyoncé. Tot 01.30u ging het door. Dat was op m'n lip bijten geblazen.

Prettig? Nee. Maar het is de keerzijde van in het centrum van een stad gaan wonen. Zo nu en dan is er een volksgebeuren, en dan is de binnenstad inderdaad wat rumoeriger dan anders. Maar zie je mij naar de burgemeester stappen? Nee, want dat zou onredelijk zijn. Die festijnen vonden immers ook al vlak bij het huis plaats vóórdat ik hier kwam wonen, en is dus een omstandigheid die ik meenam in mijn overweging toen ik mij hier kwam vestigen. Daarnaast hoort deze vorm van publiek vertier nu eenmaal bij een stad van formaat. Ja, de bierzangers horen bij Leiden, en de Oranjepleinen bij Amsterdam.

Aan aanstellen heb ik een broertje dood (zie voor mijn levensfilosofie op dit punt dit pareltje van Brigitte Kaandorp), en dus slikte ik alle herrie gisteravond onder mijn slaapkamerraam. Dan maar even wat langer opblijven. Koptelefoon op, verstand op nul en gewoon met pijl en boog wat zombies neerknallen vanaf een toren op mijn Minecraft-kasteel. Ook nog eens goed voor de oog-hand-coördinatie.

Ik doe niet graag aan ijdeltuiterij, maar de bewoners rondom het Museumplein zouden echt nog wel iets van mij en mijn stoïcijnse houding kunnen leren. Al sinds het eind van de negentiende eeuw is het Museumplein een vergaarplek voor manifestaties, feestjes, volksverheffingen en zelfs voor ijsbanen. En ja, dus ook voor 'Oranjepleinen.'

In 1981 stonden er maar liefst een half miljoen mensen te demonstreren tegen kernwapens. Een half miljoen! Dat waren nog eens tijden: daar kan geen wedstrijd Nederland - Mexico tegenop! Het zou de omwonenden van het Museumplein (en burgemeester Van der Laan, met zijn rubberen ruggegraat) dus sieren als ze in het vervolg niet zoveel zeurden. Het plein is immers van ons allemaal, en we vieren daar al feestjes lang voordat de omwonenden zelfs nog maar geboren werden.