Als Wilders echt uit de EU wil, moet hij niet samenwerken met het Front National

Orange, naamgever van ons koninklijk huis, is een klein provincie stadje in het zuiden van Frankrijk. Niet heel veel te beleven, maar bekend en veel bezocht door de aanwezigheid van het prachtige Romeinse theater dat in de eerste eeuw na Christus gebouwd is. Voor mensen die niet de Autoroute de Soleil, maar via de N7 de zon zoeken, is een bezoek aan Orange van vaste waarde. Orange is om een hele andere reden ook een bijzonder stad. Orange is de eerste gemeente waar het Front National , destijds nog onder leiding van Jean-Marie Le Pen, een burgemeesterspost wist te veroveren.  In 1995 kwam Jacques Bompard, een van de oprichters van het Front National, met de lijst 'Orange Espoir' als winnaar uit de verkiezingen.

In Nederland is Jacques Bompard een volstrekte onbekende. Dat is jammer, want we kunnen veel leren over de wortels van het Front National via deze man.  Van oorsprong kaakchirurg, maar vooral een man van het land, het platteland. Een echte 'provencaux', zeg maar. Van zijn pen zijn een aantal werken verschenen, vooral vlugschriften om zijn politieke visie te onderschrijven, '' L'arme Alimentaire", "France, ton agriculture doit vivre" en "Main basse sur l'agriculture" waren zijn drie eerste werken. Gemeenschappelijk thema: het belang van de Franse landbouw en een pleidooi om de landbouw een meer prominente plaats te geven.

Nu we toch in Orange zijn, reizen we wat verder naar het zuiden, de N7 af richting Avignon. Vlak voor Avignon ligt het kleine stadje Le Pontet, een dertien in een dozijn doorreis stadje, half zo groot als Orange en volledig in de schaduw van Avignon. De grootste werkgever hier is Campell, maakt soep, vooral door Andy Warhol bekend gemaakt. Net als Orange (wijn en olijfolie) en veel andere provinciaalse steden en dorpen is de landbouw en de productie van levensmiddelen een belangrijke pijler in het economisch bestaan. Sinds 2014 kent Le Pontet ook een burgemeester van het Front National.

Het is geen toeval dat juist deze kleine, provinciaalse, plattelandsgemeenten de voedingsbodem zijn van het Front National. Hier woont de trotse fransman, de man die nog steeds denkt dat Frankrijk machtig is en gidsland in de wereld. Ik zelf heb jaren lang in zo'n dorpje gewoond. In het hart van de Provence. De kroeg (waarvan elk dorp er vele kent), is de plaats van ontmoeting. Wil je integreren, dan moet je naar de kroeg. Wil je jeu de boulen: de kroeg; schaken: de kroeg; rondje fietsen: de kroeg; politieke partij bijeenkomst: de kroeg. Het hele sociale leven draait in deze dorpen om de kroeg. Daar trof ik ze ook, de aanhangers van het Front National. Veelal mensen met een agrarische achtergrond, aardige gewone mensen. Geen racisten, geen fascisten. Zijn wars van verandering, gewoon de franc weer terug willen. Europa boeit ze niet, zolang hun leven maar niet wordt verstoord. Mensen die in een kleine dorpsgemeenschap wonen en die wereld vooral  willen behouden. Als je ze dan al extreem wil noemen, dan extreem conservatief. Moeten ook niets hebben van het homohuwelijk of andere modernismen die niet passen in hun wereldbeeld.

De rode draad bij de achterban van het Front National is angst voor deze verandering. Verandering van het leven zoals ze al eeuwen voeren. De nostalgie uit  de boeken van Marcel Pagnol, is diep verankerd bij deze mensen. Kijk naar de films als Jean de Fleurette, Manon des Sources en Le Chateau de ma mère, en je hebt een beeld van de aanhangers van het Front National. Marine Le Pen spreekt de taal van deze aanhang, weet de juiste snaar te raken. Haar Eurosceptisch discours sluit haarfijn aan op de angst voor veranderingen die geweldig leeft bij haar achterban. Haar roep om de franc terug te krijgen wordt op het platteland met gejuich ontvangen. Maar wil haar achterban ook zo ver gaan om uit de EU te treden?

Om die stap te nemen moet haar achterban bereid zijn afscheid te nemen van het EU landbouw beleid. En daar wringt de schoen. Want Fransen hebben een lange traditie van een (te) grote overheid die veel geld stopt in lokale initiatieven en ondersteuning. Het Europees Landbouwbeleid hoort in die traditie. Met 45 miljard aan subsidies voor de komende begrotingsperiode 2015-2020 is Frankrijk bij verre de grootste ontvanger van alle Europese landen. Dat is ongeveer 680 euro per Fransman. Als deze subsidie in één klap wegvalt, zullen Fransen boeren hard getroffen worden.  Heel hard. Velen zullen zich dan niet meer staande weten te houden, want juist de kleine boeren werken nog met veel menskracht, een dure productie methode. Het mechaniseringniveau ligt veel lager dan in landen als Nederland. Maar het zijn juist deze kleinere boeren die behoren tot de kring rondom het Front National, die nauw verbonden zijn met dit electoraat.

Zij zullen nooit accepteren dat deze subsidies in een keer worden gestopt en hun steun aan het Front Nationale van Marine Le Pen zal als sneeuw voor de Mediterrane zon verdwijnen zodra duidelijk wordt wat de inkomens en financiële gevolgen van een uittreding zullen zijn. Het is daarom welhaast zeker dat Marine Le Pen de bouillabaisse niet zo heet zal eten als zij hem nu opdient. De euro zal er zeker aan moeten geloven, maar Frankrijk zal onder leiding van Marine Le Pen wel gewoon lid blijven van de EU. De EU heeft het in die zin slim gespeeld, het van oorsprong toch wel EU kritische land (zie het nee van 2005) wordt financieel gegijzeld door de EU door middel van landbouwsubsidies.

De PVV heeft een strategische samenwerking gesloten met het Front National. Juist met als doelstelling om uit de EU te treden. Zij zullen daarom van een koude kermis terugkomen op het moment dat zij merken dat het Front National toch niet zo happig is als gedacht om de EU de rug te keren. Dit is van belang voor de Nederlandse kiezer die wel uit de EU wil stappen, die geen heil ziet in de weg die de EU op dit moment afloopt.

In Europa kunnen Nederlandse Parlementariërs alleen iets uithalen door samen te werken met anderen, binnen Europese fracties. De enige fractie van enige importantie die duidelijk stelling neemt tegen een federaal Europa is de EFD, met kopman de Nigel Farage. Zijn achterban is klip en klaar, zij eisen bijna dat het Verenigd Koninkrijk de EU verlaat en dat Europa teruggat naar een samenwerkingsvorm van soevereine staten. Het is daarom jammer dat Wilders en Farage niet samen kunnen werken, zich niet over een aantal standpunten heen kunnen zetten en in de fractie zich concentreren op de Europese zaken, waar hun visies niet echt ver uit elkaar liggen.

Voor alle Nederlandse stemmers die wel graag de EU uit willen, is de PVV dus niet de beste keuze. Daarom steun ik Artikel 50, ben ik voor deze partij verkiesbaar.  

Arwin van Wermeskerken, twitter @arwinvanw