EU: Allemaal even arm?

Boze tongen beweren zelfs, dat het streven van de EU-elite daar ook op gericht is: iedereen even arm (en afhankelijk van staatsuitkeringen) te maken. De touwtjes zijn dan stevig in handen van een zeer beperkte groep rijken, een multinationale elite, bestaande uit banksters en groot-industriëlen, die zich gesteund weet door een vorstelijk betaald, ongekozen, ambtenaren apparaat. En dat alles onder het motto 'nooit meer oorlog'.

De vaste lezer van mijn columns weet, dat ik geen complotgelovige ben, daar ben ik veel te nuchter voor, maar er zijn wel degelijk ontwikkelingen gaande, die op zijn minst voeding geven aan dit soort van gedachten. Denk bijvoorbeeld aan het streven van Brussel om te komen tot een uniform minimumloon, de bewuste keuze om de euro als eenheidsmunt in te voeren, tegen het advies van de geraadpleegde topeconomen van de Optica Group in, of denk aan de gevolgen die de plannen met de Banken Unie zullen hebben voor langdurige netto betalingen van Noord naar Zuid. En die transferbetalingen zullen pas stoppen als er een einde wordt gemaakt aan de one-size-fits-none euro.

De one-size-fits-all-euro is een mislukt monetair experiment gebleken; de fata morgana van een Verenigde Staten van Europa een hardnekkig geloof, dat de welvaart en welzijn van honderden miljoenen vrije burgers bedreigt. En juist voor een land als Nederland, met haar open economie sterk afhankelijk van een goed functionerende interne Europese markt, is die bedreiging zeer reëel. Maar ook zónder die falende euro is de huidige Nederlandse verzorgingsstaat aan een grondige herijking toe. Voor velen geen prettig bericht, maar onontkoombaar, want niet te financieren. Het geld is op.

Maar nog los van het geld, ook om een andere reden is zo'n herziening van de basisprincipes waarop een 'verzorgingsstaat' gebaseerd zou moeten zijn, hard nodig. En pijnlijk actueel. In heel de EU, met Frankrijk aan kop, neemt de overheid een steeds groter deel van het Bruto Binnenlands Product voor haar rekening. Mensen raken verslaafd aan de idee, dat de staat er is om hen te verzorgen van de wieg tot het graf. Het nemen van eigen verantwoordelijkheid, de gedachte dat je zelf verantwoordelijk bent om in je eigen levensonderhoud te voorzien, het koesteren van ondernerschap, al dit soort zaken hebben plaatsgemaakt voor een houding, dat men 'vanzelfsprekend' recht heeft op van alles: op goedkope zorgverlening, op huurtoeslagen, op subsidie voor dit en gratis hulp voor dat. Vooral de Partij van de Arbeid is hiervan een voorstander, zij zijn de ware nivelleringskampioenen: iedereen even arm!

In plaats van uitzondering, is uitkeringsgerechtigdheid -het woord alleen al- de norm geworden. Dat is de dood in de pot voor elke gezonde samenleving en staat economisch herstel in de weg. Dat geldt niet alleen voor ons eigen land, dat dankzij haar gunstige geografische ligging in Europa en de aanwezigheid van grote hoeveelheid aardgas, nog niet failliet is gegaan, maar het geldt voor vrijwel alle eurozone landen. De euro-gelovigen doen mij denken aan de oude alchemisten, die dachten dat van lood goud te maken was. Dat bleek een illusie. Zoals ook dat convergente gelijkheidsdenken van de euro-adepten een illusie zal blijken te zijn.

Hebben we dan niets geleerd van de val van het communisme? Hoevaak moet de ezel zich stoten tegen dezelfde steen? Beseft men dan niet, dat de kracht van de mens bestaat uit haar vermogen te produceren, te creëren, te scheppen? Dat men dat moet stimuleren in plaats van te ontmoedigen met ongekende regel- en bemoeizucht? Hebben talloze onderzoeken niet aangetoond dat welvaart en vrijheid een sterke correlatie hebben, en het omgekeerde (onvrijheid = armoede) eveneens?

Wij leven in een tijd van individualisering en individuele zelfontplooing, mogelijk gemaakt door een ongekende economische groei na WO II. Natuurlijk waren er ook perioden met laagconjunctuur, maar over het geheel bezien is de welvaart in Europa nog nooit zo hoog geweest als nu. En die welvaart staat thans onder druk. In weerwil wat de EU-gelovigen u willen doen geloven: vooral na introductie van de euro werd het slechter, niet beter.

Maar de eenheidsmunt is niet de enige oorzaak van de dramatische situatie in grote delen van de eurozone. Oók de genoemde voortdurend toenemende staatsbemoeienis, zowel nationaal als supranationaal, is hier debet aan. De gedachte dat systemen van algemeen toepasbare netto inkomensoverdrachten gaan werken is een ernstige misvatting. We moeten veel eerder denken aan een systeem, dat veel minder arbeidsmarkt verstorend werkt, zoals specifieke objectsubsidies, if at all. In elk geval zijn de plannen van Brussel om te streven naar een algehele uniformiteit, zoals een Europees minimumloon, niet de manier 'om sterker uit de crisis te komen', maar drukken die ons er nog verder in.

Een uniforme EU is een illusie, de verschillen zijn te groot.