Alberto Contador is een natte tosti

Contador gaat de Tour winnen, als hij meedoet. Daar helpt geen lieve Luxemburger aan. En misschien pakt-ie de Vuelta ook nog wel mee. De heilige drie-eenheid. Het is hem gegund. Hij is ongetwijfeld de beste renner die we nu hebben. Aan zeven grote rondes meedoen en er zes winnen is geen kattenpis. Hij danst de bergen op, hij snijdt als een mes door de tijdritboter, hij was overduidelijk ongenaakbaar in de Giro. Ik weet het. Het is ongeëvenaard. En toch. Ik kan er niets mee, die Pistolero. Er zijn eigenlijk maar twee soorten mooie wielrenners. De hardwerkende, afziende mannen met de mijnwerkers-gezichten (Der Jan) en de klootzakken en de kannibalen. De Armstrongs en de Merckxen van deze wereld.

Zeg nou eens eerlijk, er is toch niets aan, aan die hele Contador? Hij is saai, suf en alles behalve spraakmakend. Hij geeft links en rechts overwinningen weg. Uiteraard om hulptroepen in te schakelen voor de komende Tour, maar het blijft gewoon je zak knikkers weggeven omdat je vriendjes anders niet met je willen spelen. Armstrong gaf ooit één overwinning weg. Eén keer. Daarna was ie genezen. Ik kan het niet aanzien. Echte mannen gaan door rood als ze de vod zien. Niks vriendjes. Die Tour win je of alleen of omdat iedereen bang voor je is.