De waarschuwing van de Amerikaanse senator en aankomend minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio is glashelder: als het Westen niet snel van koers verandert, zal China binnen een decennium alles beheersen wat belangrijk is in ons dagelijks leven. Van bloeddrukmedicijnen tot elektrische voertuigen en zelfs welke films we mogen kijken, niets blijft buiten de greep van de Chinese invloedssfeer. Het is een alarmerende boodschap die het Westen eindelijk wakker moet schudden. Maar waarom hebben we deze situatie laten ontstaan?
China speelt het spel van geopolitieke dominantie meesterlijk. Ze denken op de lange termijn, terwijl Westerse politici vaak vastzitten in kortetermijnpolitiek die draait om de volgende verkiezingen. Dat is het probleem. Terwijl het Westen verstrikt raakt in bureaucratie en partijpolitieke spelletjes, heeft China strategisch zijn invloed vergroot. Of het nu gaat om kritieke mineralen, medicijnen of technologie, China heeft zichzelf in de positie gebracht waarin het als een schaduw boven de wereld hangt.
Rubio’s woorden klinken als een wake-upcall: “Als we niet van koers veranderen, leven we in een wereld waarin veel van wat er in het dagelijks leven toe doet, van onze veiligheid tot onze gezondheid, afhangt van de vraag of de Chinezen ons dat toestaan.” Hij heeft gelijk. Zelfs de productie van batterijen voor elektrische voertuigen – een industrie waar het Westen zo trots op is – is volledig afhankelijk van China. Hoe hebben we het zover laten komen?
Het is ironisch, maar terwijl Rubio waarschuwt voor de Chinese dominantie, leven we in Europa al in een soortgelijke situatie dankzij de EU. Deze technocratische moloch bepaalt wat landen mogen doen, zonder dat burgers daar werkelijk iets over te zeggen hebben. Van landbouw tot energiebeleid, Brussel trekt aan de touwtjes. Is het een wonder dat we ons zo gemakkelijk laten knechten door externe machten als we dat op ons eigen continent al toestaan?
In Amerika lijkt er eindelijk een beweging te ontstaan om dit tij te keren. Onder politici als Rubio worden er stappen gezet om de afhankelijkheid van China terug te dringen en weer zelfvoorzienend te worden. Maar Europa? Hier blijft men vasthouden aan regelgeving die innovatie en zelfredzaamheid juist belemmert. Terwijl China zich blijft ontwikkelen, blijft Europa bureaucratisch doormodderen.
Het fundamentele verschil tussen het Westen en Azië: langetermijndenken. Waar Aziatische landen strategieën ontwikkelen die tientallen jaren vooruitkijken, zijn Westerse leiders bezig met politieke overleving. Het resultaat? Een groeiende afhankelijkheid van een regime dat zijn greep op de wereld langzaam maar zeker versterkt.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Steun De Dagelijkse Standaard financieel via BackMe, want alleen met uw bijdrage kunnen wij ons belangrijke rechtse werk voortzetten en een krachtig alternatief blijven vormen voor de linkse mainstream media. Uw steun is cruciaal om onze onafhankelijke stem te behouden en de vrijheid van meningsuiting te waarborgen in een medialandschap dat vaak overheerst wordt door eenzijdige opvattingen. Samen kunnen we de balans bewaren en een pluriform medialandschap in stand houden.
Rubio heeft gelijk: als we niet snel van koers veranderen, zullen we in een wereld leven waarin China alles dicteert. Het Westen moet zichzelf heruitvinden. Dat betekent minder afhankelijkheid van China, meer investeren in eigen productiecapaciteit en het terugwinnen van soevereiniteit. Voor Europa betekent dit ook dat we ons moeten bevrijden van de verstikkende grip van de EU. Want alleen door weer zelf de regie te nemen, kunnen we voorkomen dat we volledig worden overgeleverd aan externe machten. Tijd om wakker te worden.