Biden gaat wéér gigantisch af: warrig, gênant en pijnlijk om te zien

De speech, bedoeld om kritiek te leveren op het beleid van president Trump rond sociale zekerheid, ontspoorde al vóórdat Biden überhaupt een woord had gezegd. Toen de muziek stopte en het publiek klaarzat, leek hij zijn cue volledig te missen. Verward keek hij om zich heen, alsof hij niet wist waar hij was, wat hij daar deed of wie hij überhaupt toesprak.

Toen hij eenmaal aan het woord kwam, ging het niet veel beter. Biden stelde dat Trump in minder dan 100 dagen “ongelooflijke schade” zou hebben aangericht aan de Social Security Administration. Volgens hem zouden “7000 ervaren medewerkers” de laan uitgestuurd zijn en zouden Amerikanen nu “voor het eerst in de geschiedenis écht bang zijn dat hun uitkeringen uitblijven.”

Let wel: dit is volledig overdreven en feitelijk onjuist, maar belangrijker nog: het kwam er zó onsamenhangend uit dat men zich afvroeg of hij überhaupt begreep wat hij zei. De hele toespraak was doordrenkt van onbegrijpelijke zinnen, halve herinneringen aan “vroeger”, en een toon die schommelde tussen gefluister en geschreeuw.

Alsof dat nog niet genoeg was, volgde daarna misschien wel het pijnlijkste moment van allemaal.

Biden sprak over mensen die al heel lang Social Security ontvangen. Op zichzelf niets raars. Maar toen hij zei dat hij graag “die 300-jarige mensen die dat krijgen” eens zou ontmoeten, viel de zaal stil van verbazing. Een verspreking? Een grap? Wie zal het zeggen. Maar in de context van zijn warrige verhaal kwam het vooral over als pure verwarring.

Vervolgens maakte hij het nóg bonter met een typische ‘Biden-throwback’: een terugblik op zijn jeugd waarin hij wederom refereerde aan “gekleurde kinderen op de bus.” Geen idee waarom, geen duidelijke link met het onderwerp – gewoon een associatieve afslag richting sentiment en geheugenflarden.

We kunnen er hard om lachen — en ja, het is ergens ook hilarisch hoe de man zichzelf steeds weer te kijk zet. Maar tegelijk is het ook tragisch. Biden is overduidelijk niet meer in staat om een coherente boodschap over te brengen. Hij dwaalt af, vergeet waar hij is, en kletst zichzelf keer op keer in de nesten.

En dan komt de echte vraag: waarom laten zijn vrouw Jill en de Democratische Partij hem dit nog doen? Waarom wordt deze man nog op een podium gezet? Waarom wordt hij niet beschermd tegen zichzelf, tegen de camera’s, tegen het totale verlies van waardigheid?

Het antwoord is eenvoudig én onthutsend: politieke uitbuiting. Biden is een marionet geworden van een partij die geen leider meer heeft, geen richting, en dus maar blijft teren op de schijn van stabiliteit.

Kiezers zien het. Buitenlandse leiders zien het. De media ziet het ook, maar zwijgt uit politieke loyaliteit. Maar elke keer dat Biden spreekt, wordt het pijnlijker. En onvermijdelijker: deze man had allang met pensioen moeten zijn.

Zijn optreden in Chicago was een schoolvoorbeeld van hoe ver het is gekomen. De boodschap was flinterdun, de uitvoering rampzalig, en de geloofwaardigheid nul komma nul.

Wat hier gebeurt is geen Amerikaanse tragedie alleen. Het is symptomatisch voor het Westen. We laten ons leiden door figuren die zó ver voorbij hun houdbaarheidsdatum zijn, dat het beschamend wordt. En we doen alsof dat normaal is.

Biden verdient op zijn leeftijd rust, niet spot. Maar bovenal verdient het Westen leiderschap – niet dit soort beschamende toneelstukken waar iedereen doorheen prikt, behalve degenen die er verantwoordelijk voor zijn.

Chicago 2025 zal de geschiedenisboeken niet ingaan als een krachtig politiek moment – maar als het treurige bewijs dat het toneelspel van de Democraten definitief uit elkaar valt.