Schandaal Onthuld: Poolse Spionne Chanteerde Nederlandse Politici!

Volgens De Telegraaf komt dit verhaal uit het boek Niet alles blijft geheim van Kees Jan Dellebeke, een voormalig AIVD-spion die veertig jaar lang een dubbelleven leidde. Dellebeke onthult hoe hij onder de operatienaam ‘Badmuts’ probeerde grip te krijgen op een Poolse vrouw die verdacht werd van spionage. Haar werkwijze? Ze zou Nederlandse toppolitici en zakenmensen in Warschau hebben verleid, hen in compromitterende situaties hebben gebracht—denk aan intieme momenten in bed of bad—en vervolgens hebben geprobeerd hen te chanteren. Het doel: gevoelige informatie loskrijgen of hen dwingen om Poolse belangen te dienen.

Dit soort ‘honingval’-operaties waren in de Koude Oorlog schering en inslag. Oostbloklanden zoals Polen, destijds onder Sovjet-invloed, gebruikten vaak seks en verleiding om westerse figuren in hun greep te krijgen. De BVD had sterke aanwijzingen dat deze Poolse spionne actief was, maar helaas: ze kregen de zaak niet rond. Er was onvoldoende bewijs om haar te ontmaskeren of om de betrokken Nederlanders aan te pakken. Maar dat betekent niet dat er niets aan de hand was—de verdenkingen waren er wel degelijk, en die zijn al genoeg om vragen te stellen.

En nu komt het frustrerende deel: De Telegraaf laat ons volledig in het ongewisse over de identiteit van de betrokken politici. Wie waren deze “toppolitici” die in Warschau in de val zouden zijn gelokt? Waren het ministers, Kamerleden, of misschien zelfs premiers uit die tijd? We hebben het hier over de jaren 80 en 90, toen Dellebeke actief was voor de BVD. In die periode waren figuren zoals Ruud Lubbers (minister-president van 1982 tot 1994), Wim Kok (later premier, maar toen al actief in de politiek), of andere prominente namen zoals Hans Wiegel en Frits Bolkestein actief. Waren zij erbij betrokken? Of ging het om minder bekende Kamerleden die toevallig in Warschau waren voor een handelsmissie?

We willen namen en rugnummers! Als er serieuze verdenkingen waren dat Nederlandse politici gechanteerd werden door een Poolse spionne, dan hebben wij, het Nederlandse volk, het recht om te weten wie dat waren. Zelfs als het niet bewezen kon worden, is de verdenking alleen al genoeg om hier openheid over te eisen. Politici die zich in zulke situaties laten brengen, zijn een risico voor onze nationale veiligheid. En het feit dat De Telegraaf hierover zwijgt, voelt als een bewuste keuze om de Haagse elite te beschermen. Dit riekt naar een doofpot, en dat is onacceptabel.

Laten we even stilstaan bij waarom dit zo verdacht is. Dellebeke vertelt dat de BVD de zaak niet rond kreeg, maar dat betekent niet dat er geen vuur was waar rook was. De inlichtingendienst had concrete aanwijzingen, anders zouden ze geen operatie met de naam ‘Badmuts’ opzetten. Dit soort operaties kost tijd, geld en mankracht—dat doe je niet op basis van een vaag gerucht. Er waren dus serieuze signalen dat Nederlandse politici in Warschau in de problemen zaten. Waarom horen we daar dan nu pas over, en waarom blijven de namen achterwege?

Het zou zomaar kunnen dat de betrokken politici nog steeds actief zijn in de politiek, of dat hun erfgenamen dat zijn. Misschien zijn het mensen die nu in de Tweede Kamer zitten, of die een hoge positie hebben in het bedrijfsleven. Of misschien wil de Haagse elite gewoon niet dat dit soort verhalen naar buiten komen, omdat het hun eigen zwakte blootlegt. Hoe vaak hebben we niet gezien dat politici in chantabele situaties belanden—denk aan affaires, corruptie, of andere schandalen—en dat de waarheid vervolgens onder het tapijt wordt geveegd? Dit voelt als weer zo’n geval, en dat maakt ons woedend.

Dit verhaal legt pijnlijk bloot hoe kwetsbaar onze democratie is voor buitenlandse inmenging. Als Nederlandse politici zich in Warschau lieten verleiden door een Poolse spionne, dan hebben ze niet alleen zichzelf, maar ons hele land in gevaar gebracht. En als de BVD destijds niet genoeg bewijs kon verzamelen, wie zegt dan dat dit soort praktijken niet nog steeds gebeuren? Vandaag de dag hebben we te maken met Russische, Chinese en andere invloeden—wie weet welke politici nu in de tang zitten?

We eisen transparantie. De AIVD en de overheid moeten openheid geven over welke politici destijds verdacht waren. Zelfs als het niet bewezen kon worden, hebben we het recht om te weten wie er in de fout ging. En De Telegraaf had hier dieper op in moeten gaan. Dat ze dat niet doen, voelt als een bewuste keuze om de Haagse elite te beschermen. Maar wij laten ons niet met een kluitje in het riet sturen. Dit schandaal verdient een vervolg—en wij zullen blijven graven tot we antwoorden hebben.