-Michel Mulder- De dood van de zoveelste gekwelde ziel
Vandaag ontploft social media weer - op een fucking hypocriete wijze - omdat Sinéad O'Connor is overleden.
Vanuit al hoeken en gaten van bekendheid, en de 'gewone' mens, wordt er nu een lofzang over haar uitgestort, terwijl diezelfde personen de laatste decennia geen enkel woord, of gedachte aan Sinéad hebben besteed.
Het is een oude wijsheid dat je pas écht gewaardeerd wordt als artiest ná je dood, waardoor je nummers ineens weer in de belangstelling komen te staan, en de (lijken)pikkerij vanuit platenmaatschappijen nog even een tandje opschaalt.
Ik wil het echter niet hebben over de dood van - zéér begenadigd - zangeres Sinéad, ik wil het hier hebben over de zoveelste 'gekwelde' ziel, die het gevecht met de innerlijke demonen heeft verloren, een gevecht dat openlijk geadverteerd werd door haarzelf.
Wat is het toch met al die artiesten - Kurt Cobain, Amy Whinehouse, Whitney Houston, Elvis Presley, Chester Bennington, Michael Jackson, George Michael en nu ook weer Sinéad O'Connor - dat zij zichzelf ofwel doodzuipen, doodspuiten of zelf van het leven beroven, door het 'ondragelijke' leven van het zijn van een artiest?
Ik wordt zo langzamerhand kotsmisselijk van de klaagzang van breekbare artiestenzieltjes die baden in - zelfgezochte - roem en rijkdom, maar wanneer deze status eindelijk is bereikt zich een status van gekwelde martelaren aanmeten, omdat dat blijkbaar hoort bij het 'artiest' zijn.
Miljarden mensen op deze aarde hebben een zwaarder leven dan al die gekwetste toonladderfiguranten, maar kunnen zich niet de 'luxe' van zelfmoord permiteren omdat zij bijvoorbeeld kinderen of ouders te verzorgen hebben, en niemand een traan zal laten om hun - ja ik pleur hem er gewoon in - egoïstische levensbeëindiging.
Uiteraard ligt er een taak bij managers en platenmaatschappijen, die blijkbaar na tientallen jaren van seks, drugs en rock 'n roll hun paradepaardjes nog niet kunnen beschermen, maar de keuze voor het pad van zelfdestructie ligt nog altijd bij de 'gekwelde' artiest zelf, die blijkbaar altijd het meest destructieve pad van de minste weerstand moeten kiezen.
Ook ik was 'verliefd' op de Sinéad O'Connor in de huiveringwekkend mooie clip van Nothing Compares 2 U, maar dat betekend niet dat ik mijn ogen heb gesloten voor de 'mental nutcase' die zij later is geworden, en de wijze waarop zij haar eigen - rijke - leven heeft verkloot.
Natuurlijk zal mijn kijk op het geheel me haatreacties opleveren - so be it - maar ik ga niet mee in de zaligmakende polonaise die nu door zo goed als de gehele (artiesten)wereld wordt gelopen, want het feit is dat niemand meer naar haar omkeek, wat haar welhaast dwong om haar mental breakdown aan de hele wereld kundig te maken.
Het is - wordt vaak gezegd - niet de zwaarte van je rugzak die ertoe doet, maar hoe je deze draagt. Dit is een dagelijkse waarheid - ook voor mij - voor miljarden mensen over de hele wereld, maar het zijn de meest geadoreerde, gepamperde en met geld en roem overladen artiesten die slechts kijken naar de zwaarte, maar nimmer naar hoe de rugzak te dragen, en daardoor zwelgen in zelfmedelijden.
Ik hoop dat de ziel van Sinéad nu haar rust zal vinden, een rust die vele anderen niet is gegund in hun dagelijkse, veel zwaardere strijd.
En tot alle wannabe-artiesten wil ik slechts één ding zeggen: if you can't stand the heat get out of the kitchen.
