-Mark Jongeneel- Henri Bontenbal (CDA): Slappe knieën en te bang voor de racismekaart om leiderschap te tonen
Henri Bontenbal heeft zichzelf gisteren vol overgave op de slachtbank gelegd. De CDA-fractieleider heeft spijt. Spijt dat hij, samen met zijn fractie, vóór de motie van VVD’er Bente Becker stemde over het bijhouden van gegevens over culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratieachtergrond. En laat het duidelijk zijn: deze spijt is precies waarom Bontenbal niet geschikt is voor de politiek. Want als je de hitte niet aankan, hoor je niet in de keuken thuis.
De motie-Becker vroeg om wetenschappelijke gegevens over de culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratieachtergrond. Geen wereldschokkend idee, zou je denken. Immers, data over integratie is cruciaal om beleid te maken dat onze samenleving sterker maakt. Maar zoals zo vaak in Nederland kwam er een storm van beschuldigingen van racisme en discriminatie, uiteraard aangevoerd door de gebruikelijke verdachten die elk debat over migratie en integratie proberen te smoren in morele verontwaardiging.
Bontenbal stond achter de motie. Tot de kritiek kwam. Toen kwamen de excuses. Toen kwam de spijt. Toen kwam de keutel die moest worden ingetrokken.
Lees ook
Wat Bontenbal blijkbaar nog niet begrijpt, is dat je in de politiek nooit iedereen tevreden kunt stellen. Maar door nu terug te krabbelen, stuurt hij een boodschap naar de eeuwige beroepsslachtoffers: “Jullie kaartenhuis van slachtofferschap werkt.” Elke keer dat de racismekaart wordt getrokken, volgt een Pavlov reactie van politici als Bontenbal, die zich meteen op de borst slaan en in krampachtige bewoordingen hun excuses aanbieden. En wat bereik je daarmee? Helemaal niets, behalve dat je de verdeeldheid juist vergroot.
Bontenbal schrijft op X dat hij als CDA’er niet wil bijdragen aan “tegenstellingen vergroten”, maar juist aan “verbondenheid in de samenleving.” Dat klinkt mooi, maar in werkelijkheid is dit niets anders dan de zachte hand van een politicus die buigt voor de luidste schreeuwers. Want wat zegt dit aan de Nederlanders die wél zien dat integratieproblemen benoemd moeten worden om ze op te lossen? Wat zegt dit aan de mensen die vinden dat we duidelijke normen en waarden mogen eisen van iedereen die in dit land woont?
Bontenbal heeft laten zien dat hij niet bereid is om op te komen voor een essentieel debat over integratie. Hij is niet bereid om de ongemakkelijke waarheden onder ogen te zien, laat staan ze te benoemen. Hij kiest de weg van de minste weerstand, de route die politici met meer ruggengraat juist zouden vermijden. En precies dát maakt hem te licht voor de politiek.
Als politicus heb je een verantwoordelijkheid om je rug recht te houden. Niet om je oren te laten hangen naar degenen die kritiek hebben, maar om op te komen voor wat je écht belangrijk vindt. Door deze motie af te vallen en zijn excuses aan te bieden, heeft Bontenbal zichzelf effectief buitenspel gezet. Nederland heeft geen behoefte aan politici die buigen zodra er kritiek komt. Nederland heeft behoefte aan leiders met lef. En helaas heeft Bontenbal gisteren laten zien dat hij dat lef niet bezit. If you can’t stand the heat, Henri, get out of the kitchen!
Lees ook