Mijn
contactpersoon in Genève, Zwitserland, financieel consultant, schrijft me over
de overname van Credit Suisse door UBS het volgende.
- De “systemic risk” is
onder controle gebleven dank zij het ingrijpen van de overheid en de
Zwitserse centrale bank. Dit is de essentie.
- Eergisteren vond de
laatste algemene aandeelhoudersvergadering van Credit Suisse plaats. De
directie heeft continu zijn excuses aangeboden, spijt betuigd en zich
bedroefd getoond.
- De tweede bank in
Zwitserland wordt de Raiffeisen Bank op basis van het balanstotaal (CHF
280 mrd), of Julius Baer op basis van de “assets under management”. (CHF
424 mrd).
- De CEO van Credit Suisse
Urs Lehmann is met hakken over de sloot herkozen als tijdelijke voorzitter
(56%).
- Elke dag wordt hier in
Zwitserse pers en in de media veel over Credit Suisse geschreven. De
feuilleton droogt echter steeds meer op. UBS denkt 11’000 à 13’000
ontslagen te moetren plegen bij Credit Suisse.
- Er wordt door sommige
politici gesteld dat een privébank, die gesteund wordt door de overheid,
en die miljarden verliest geen bonussen hoeft uit te keren aan de
directie. De huidige en toekomstige bonussen kunnen overeenkomstig de
Zwitserse bankwet geblokkeerd worden. Afhankelijk van de te verwachten
civiele procedures van aandeelhoudres is de kans groot dat directieleden
hun bonussen uit het verleden moeten teruggeven. Er is dus nog
onduidelijkheid.
- Er blijkt dat de “Finma”
(de Zwitserse “AFM”) zoals altijd heel streng optreedt tegen kleiene
spelers (regionale banken, vermogensbeheerders, verzekeraars, financiële
intermediairs), maar daarentegen veel flexibeler blijkt ten opzichte van
de grootbanken. De bevolking en de politici willen dat dit verandert.
- Veel stemmen gaan op om
een parlementaire enquête-commissie op te richten om de zwakheden van het
banksysteem nader te analyseren. Omdat de financiële wereld nog al complex
is, dreigt dit veel tijd in beslag te gaan nemen. Men wil voor Zwitserland
de risico’s van een mega-bank als de UBS (= bank met de meeste assets
under management ter wereld: ruim CHF 5’000 mrd) zo klein mogelijk houden.
Ook gaat men de doelstellingen en de verplichtingen van de “Finma” grondig
herzien.
- Net als Zwitserland en
de UBS zit Finland met zijn zeer grote Nordea Bank in dezelfde situatie:
hoe kunnen de risico’s verkleind worden voor het “moederland”? Hoe kan
vermeden worden dat het moederland in een volgende bankcrisis meegesleurd
wordt door een “mega bank”?
- Ralph Hamers is vandaag
op 5 april weggestuurd bij de UBS. Het is nog niet duidelijk of hij een
bonus ontvangt. De Zwitser Sergio Ermotti wordt geacht de broodnodige rust
in Zwitserland en het vertrouwen in de UBS weer terug te brengen. Voor de
buitenwacht “trekt Hamers zich terug”, maar in Zwitserland weet men wel
beter. Een grote fusie met de Credit Suisse zou te moeilijk voor hem zijn
geweest. Daarnaast was de ING-zaak niet bevorderlijk voor zijn reputatie.
Steun DDS op BackMe: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en het mediakartel aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden.
Mijn
commentaar: deze overname is slecht voor de Zwitserse reputatie en slecht voor
de Zwitserse economie, in het hart van Europa. Nog onduidelijk is hoeveel
‘rommel’ Credit Suisse bevat en wat dit met de kwaliteit van UBS doet. Dit zal
mogelijk in de ratings van de Ratingagencies naar voren komen. UBS is geen
topgoudgerande partij. UBS was al een internationale systeembank en wordt dat
zo mogelijk nog meer, van een enorme omvang . Dat betekent dat de bank hoe dan
ook gered moet worden als er ernstige problemen zijn. Dat gebeurt dan vooral
door de Zwitserse overheid, de belastingbetaler. Er treedt dus moral hazard op:
het bestuur kan doen wat het wil, de bank wordt sowieso gered. De afzwaaiend
CEO van UBS Ralph Hamers zei bij zijn afscheid: ”De uitdagingen die voor ons
liggen vragen om een ander leiderschapsprofiel.” Het hadden zomaar de woorden
van premier Mark Rutte kunnen zijn.
Frits Bosch, econoom en socioloog. Tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.