Frits Bosch: 'No Mr. Trump, we no longer have the will to survive'

Deze tekst is in deze tijd van oorlog super actueel en ‘spot on’ om tenminste twee redenen.

Ten eerste merkt Trump op dat het Westen verdedigd dient te worden. Kennelijk verdient het Westen dat volgens hem. Hij vindt de westerse cultuur en identiteit blijkbaar van een dergelijke kwaliteit dat het moet overleven. Hiermee breekt hij met de tendens van linkse intellectuelen die alhier menen dat de westerse identiteit en cultuur gekenmerkt wordt door schuld over kolonialisme, slavernijverleden, institutioneel racisme en white privilege, de heterogene witte man die per definitie racistisch is. De westerse mens wordt verteerd door schuldgevoelens over wie we waren en daardoor nu nog steeds zijn. Bloedschuld is ons deel. Het lijkt er op dat de wil om te overleven niet alleen niet meer aanwezig is, nee, de opzet lijkt om het westen eigenhandig te ondermijnen. Weg met ons. We bestellen wel nieuwe wapens, maar geestelijk ligt de handdoek al lang in de ring. De twijfel bij Trump aan de standvastigheid van de westerse mens om zich te verdedigen is zeer terecht.

Het tweede kijkt Trump naar Polen waar die wil om te overleven wél heel sterk aanwezig is en idem geldt voor de andere Oost-Europese landen. Maar landen als bijvoorbeeld Polen en Hongarije worden door Frans Timmermans c.s. verguist vanwege het vermeend tekort schieten van de rechtsstaat. Hoe ongelooflijk stupide is dit. Het beeld is nu dat de westerse landen eigenhandig hun cultuur en identiteit de grond in boren en het continent daarmee in de waagschaal stellen, maar wel de ‘nerv’ hebben om landen die zich wél met hand en tand willen verdedigen verwijten maken over de rechtsstaat! Het Oosten is nota bene het voorbeeld voor het Westen, niet andersom. Maar het blijft onbegrepen. Het is van een niet meer te vatten idiotie, terwijl alom geconstateerd wordt dat de oorlog in Oekraïne in feite een Europese oorlog is. Ook hierin is Trump spot on.

Het is allemaal om buitengewoon verdrietig van te worden. Hebben wij nog de wil om te overleven? Ik krijg helaas steeds sterker het gevoel dat die wil er niet meer is. We worden gallisch van het voortdurende gebazel over de obsessionele schuldgevoelens inzake slavernij en kolonialisme, het constante geleuter over racisme, het aanhoudende gelul over omvolking en het persistente geouwehoer over woke dat nu ook onze taal aantast als een vrouw niet langer een vrouw genoemd mag worden maar een persoon is die menstrueert. En het wordt steeds gekker. Volkomen gestoord.