-Frits Bosch- De kwestie Arib. De Nederlandse elite moet naar de psychiater. Deel 1

Wij menen dat we een klimaatprobleem hebben. Een stikstofprobleem, een zorgprobleem, een onderwijsprobleem, een immigratieprobleem en ga zo nog maar een uur door. Misschien is dat zo. Maar daarmee samenhangend is dat we vooral een mentaal probleem hebben. We moeten naar de psychiater, onze elite in het bijzonder.

Ik geef een voorbeeld: de kwestie Arib. Uit het onderzoek dienaangaande komt naar voren dat een tiental personen in haar nabijheid anoniem hebben gemeld dat Arib hen “met stemverheffing” heeft aangesproken en dat zij zich daardoor “onveilig” hebben gevoeld. Proef even het woord “onveilig”. Dat is het nieuwe modewoord waarvan de oorspronkelijke betekenis compleet losgezongen wordt. Hoe achterlijk moet je zijn om anoniem dit te gaan melden en dan ook nog eens klagen dat “Arib geen excuses heeft gemaakt.” “Stemverheffing”. Deze mensen moeten echt naar de psychiater en hun bovenkamer eens goed onder handen laten nemen door bijvoorbeeld psychiater Esther van Fenema. Ga eens languit op haar canapé liggen. Zij is prima prima heb ik vernomen.

Nu draai ik deze kwestie een kwart slag. Khadija Arib was een uitzonderlijk goede Kamervoorzitter. Ze heeft twee paspoorten, maar ook Wilders prees haar. Hoe goed ze was werd ons duidelijk met de voorzitter voor haar en de Kamervoorzitter na haar. Vera Bergkamp straalt niets uit en is ronduit een slechte Kamervoorzitter. Dit ging samen met de algehele neergang van onze politiek. Een goede Kamervoorzitter is zeer belangrijk. We mogen Arib erkentelijk zijn dat zij vele jaren zo uitmuntend haar werk heeft gedaan. Arib is geboren en getogen in Marokko, een land met strenge gezagsverhoudingen, dus een land met duidelijke hiërarchische verhoudingen. Arib straalde dat uit in de Kamer en dat was voortreffelijk. Nederlanders zijn dat blijkbaar niet meer gewend. Wij wensen geen hiërarchie en gezagsverhoudingen. “Doe maar gewoon, dat is gek genoeg.” Een bovengestelde moet naast ons staan en “invoelen”. Empathisch zijn. Als iemand met stemverheffing praat dan schrikken we daarvan, laat staan als er frequente woede-uitbarstingen zijn, zie Matthijs van Nieuwkerk, maar dit speelt breder in onze samenleving. Functionele gezagsverhoudingen zijn er en als de druk erop staat kunnen stemverheffingen aan de orde zijn. Take it or leave it of bespreek het met de betreffende functionaris. Nu hollen we naar de baas om vooral anoniem te melden dat we ons “onveilig voelen” en “excuses wensen.” Hoe kierewiet en laf kun je dan zijn? Op de bank bij de psychiater moet je wezen!

Ik ben al zo oud dat ik gezagsverhoudingen heb meegemaakt, zoals in het leger als dienstplichtige en op school. Op school had de leraar overhemd en jasje dasje aan. Je zei “u” tegen de leraar. Nu heeft de leraar standaard een spijkerbroek en trui aan en is het “je” en Gerard en Truus. Als je vervelend was in de klas kon de leraar je met stemverheffing toespreken. Onze premier zit in hetzelfde stramien: buiten kantoortijd en voor de klas in spijkerbroek en trui. “Hey Markie, effe op de foto!” Op de fiets. “Lekker gewoon.” Khadija Arib gruwt daarvan. Zo is zij niet opgevoed en zo wil zij het niet hebben. Ik gruw met haar mee, met stemverheffing. Arib is woedend, “achterbakse politiek, het onderzoek is ingesteld om mij te beschadigen.” Volkomen terechte waarneming. Arib kan zich “onveilig” voelen. Wat een achterbakse zooi is dit! Ze zouden zich diep moeten schamen. De Nederlandse elite moet naar de psychiater. Laat het brein eens grondig doorlichten. Daar knap je enorm van op!

Frits Bosch is econoom en socioloog. Hij is tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”. Zijn meest recente boek is Kakfaistan.