-Cultuur onder Vuur- Wokeïsme en cancel-cultuur: waar leiden ze ons heen?

We hoeven maar te denken aan de verwoesting van kerken en monumenten die plaatsvond tussen 1789 en 1795, samen met de ontheiliging van de basiliek van Saint-Denis, toen de graven van de Franse vorsten werden geopend en hun stoffelijke resten werden opgegraven en verspreid, met een duidelijke symbolische betekenis: elk spoor van het verleden moest fysiek worden uitgewist, in overeenstemming met het decreet van de Conventie van 1 augustus 1793. Damnatio memoriae heeft sindsdien de geschiedenis van Europees links gekenmerkt - tot aan de "cancelcultuur" en de "woke"-ideologie van vandaag.

De "cancel-cultuur" is de cultuur van het wissen van het geheugen: een ideologische visie volgens welke het Westen geen universele waarden heeft om aan de wereld voor te stellen, maar alleen misdaden uit het verleden die het moet uitwissen. "Woke" zijn betekent de samenleving zuiveren van alle raciale of sociale onrechtvaardigheden uit het verleden. De utopie van de "nieuwe mens" veronderstelt in feite dat van het verleden een tabula rasa wordt gemaakt: de menselijke soort moet vormloos "ruw materiaal" worden om opnieuw gevormd te worden, omgeboetseerd als zachte was. De volgende stap is die van het "transhumanisme", de regeneratie van de mensheid met behulp van de instrumenten van wetenschap en technologie.

Maar dit destructieve proces dreigt in zijn onbeheersbare dynamiek politiek links zelf omver te werpen. Conchita De Gregorio, een Italiaanse journaliste die tot die wereld behoort, vertelt in een artikel in La Stampa van 7 juli over drie belangrijke gebeurtenissen die in Frankrijk hebben plaatsgevonden en haar op haar hoede hebben gebracht.

De eerste gebeurtenis is de volgende: "Op een beroemde dansschool in de wijk Marais, zeer gewild bij gezinnen, een bolwerk van de progressieve Parijse elites, hebben de ouders van de kleine dansers de schooldirecteur gevraagd of de leraren de kinderen en adolescenten de juiste bewegingen zouden kunnen instrueren door ze niet met hun handen aan te raken, maar met een stok". De reden is dat elk contact tussen lichamen, inclusief dat van de hand die de romp leidt of een stap begeleidt die voor het eerst wordt geprobeerd, mogelijk seksueel misbruik is.

De tweede gaat over een theaterklas aan een hoger instituut voor schone kunsten in Parijs. Voor een groepsfoto vroeg de docent aan een jonge vrouw om haar haar in een paardenstaart te binden, "omdat haar prachtige, weelderige afro zo ver naar de zijkanten uitstak dat het de gezichten van de klasgenoten rechts en links van haar volledig bedekte". De hele klas protesteerde en hekelde de uiting van racisme. Het schoolhoofd liet de lerares een ontslagbrief schrijven.

Het derde voorval gaat over een beroemde feministe die "voorstander is van de vrijheid van islamitische vrouwen om geen hoofdbedekking te dragen". Let wel: dat hoeft niet. Ze mogen hem in alle vrijheid dragen of net zo vrij zijn om hem niet te dragen. Links beschuldigde haar van islamofobie, van rechts zijn, van uitverkoop, en in de daaropvolgende ruzie moest de feministe een veiligheidsescorte krijgen. Tussen feminisme en islamisme geeft links de voorkeur aan de laatste, omdat het gekenmerkt wordt door een grotere haat tegen het Westen.

Een breder en diepgaander beeld van wat er in Frankrijk gebeurt, wordt geboden in een boek dat net is gepubliceerd door Avenir de la Culture, onder leiding van Atilio Faoro. De auteurs leggen uit dat het wokeïsme, erfgenaam van de Sovjet-terreur en de grote zuiveringen, een wereldwijde ideologie is die de samenleving wil veranderen in een uitgestrekt heropvoedingskamp. Voor de fanatici van deze ideologie is "de Franse gastronomie racistisch", "is klassieke literatuur seksistisch", "kan een man zwanger zijn", moeten de 4600 gemeenten die de naam van een heilige dragen "ongedoopt" worden, is de basiliek Notre Dame een symbool van onderdrukking en moet deze omgedoopt worden tot "Notre Dame van de overlevenden van de pedo-criminaliteit".

De Franse taal zelf moet worden gedeconstrueerd, bijvoorbeeld door de term "hommage", die teruggrijpt op het feodale taalgebruik, te vervangen door "femmage", net zoals in plaats van "patrimoine" de term "matrimoine" moet worden gebruikt, om het mannelijke chauvinisme niet ook maar het geringste semantische voordeel te geven.

Dit is geen kwestie van dwaasheid, maar van consequenties in overeenstemming met een visie op de wereld die het historische geheugen van het Westen, en in het bijzonder zijn christelijke wortels, verwerpt.

Maar om zich te kunnen ontwikkelen heeft cultuur, die de uitoefening is van de geestelijke en intellectuele vermogens van de mens, een geheugen nodig dat kan bewaren en doorgeven wat de mens al in de geschiedenis heeft voortgebracht. Herinnering is het besef van iemands wortels en de vruchten die ze hebben voortgebracht. De Duitse filosoof Josef Pieper merkte op:

"Het waarachtige karakter van het geheugen betekent eenvoudigweg dat het in zichzelf echte dingen en gebeurtenissen 'bevat' zoals ze werkelijk zijn en waren. De vervalsing van de herinnering door de instemming of ontkenning van de wil is de ergste vijand van het geheugen; want het frustreert op de meest directe manier zijn primaire functie: een 'container' te zijn van de waarheid van echte dingen."

Om zichzelf te laten gelden moet een leugen de waarheid die in het geheugen ligt besloten vernietigen. Daarom is het uitwissen van het geheugen, dat de waarheid van de geschiedenis bevat, een misdaad tegen de menselijkheid, en de woke-revolutie is daar een uitdrukking van. Het wokeïsme heeft zich in het Westen ontwikkeld om het Westen te vernietigen, maar het heeft niets te maken met de geschiedenis en de identiteit van onze beschaving, waarvan het een radicale antithese vormt.

De tegenstanders van het Westen die zich laten verleiden door voorschriften zoals die van het islamitische Eurabië, het Moskovitische Derde Rome en het Chinese neocommunisme, volgen een suïcidale route. Woke-ideologie is het laatste stadium van een ziekte die al lang aan de gang is en die niet genezen kan worden door de patiënt te doden. Het wokeïsme en de cancelcultuur zijn niet de doodsstrijd van het Westen, maar de tumorcellen van een organisme dat gezond was en nog steeds kan genezen, als er, zoals wij hopen, een radicale tussenkomst komt van de Goddelijke Arts.