Column Frits Bosch: Johan Derksen is een product van normvervaging

Heel Nederland valt over Johan Derksen heen. Hij is één van de presentatoren van het tv programma VI. Hij vertelde dat hij in z’n jonge jaren in een café bij een dronken vrouw een kaars bij haar naar binnen had geschoven en toen het etablissement had verlaten. Hij durfde niet te zeggen dat hij zijn eigen kaars naar binnen had geschoven, maar dat begrijpt iedereen. Tijdens het programma moest men onbedaarlijk lachen om zijn verhaal. Derksen draagt in het programma een das om de lading te dekken, maar die lading is te goor om aan te gluren.

Wat is hier aan de hand? Het is een voorbeeld van algemene normvervaging. Na de Tweede Wereldoorlog was Nederland tot de jaren zestig overwegend religieus. De normen en waarden lagen vast en iedereen begreep ze en aanvaardde ze. Dat ging schuiven eind jaren zestig met de studentenopstand. Autoriteit werd de deur uit gedaan. Professor Daudt werd door zijn studenten opgesloten in het kolenhok en prinses Beatrix kreeg rookbommen bij haar huwelijk geserveerd.

De cultuur ging daarin mee met de rotte tomaten voor toneelspelers van Actie Tomaat en de cabaretiers gingen van olijk, zoals Wim Sonneveld en Toon Hermans, naar grof en supergrof, zoals Hans Teeuwen, Theo Maassen en al die andere producenten van bagger, de goeden uitgezonderd. En we lachten ook allemaal mee, volle zalen. I

n 2002 moesten minister van Economische Zaken Wouter Bos lachen toen hij hoorde dat politicus Ayaan Hirsi Ali’s clitoris was weggesneden in haar moslim jaren in Somalië. Dat vond hij grappig. We zijn er allemaal bij geweest, we hebben er allemaal om gelachen, dus wij allen zijn schuldig aan de normvervaging.

Het is een tapering down van normen en waarden. “Jij bent grof, maar ik kan nog grover”. Het is een cultuurkwestie, een cultuur die neerwaarts gaat. Tot het moment is aangebroken dat we zeggen “maar dit kan echt niet”. Op dat punt zitten we nu. We worden ook helemaal gallisch van alle #Me Too gevallen. Het past in hetzelfde plaatje. We zijn helemaal de weg kwijt.

Hoe komen we weer op het rechte pad? Moeten we dan leven als moslims? Hoofddoek en lange jassen dragen? Moeten we uiterst zedig gaan leven? Dat willen we ook weer niet. Dat betekent dat we weer zelf bij zinnen moeten komen en zelf de bakens moeten verzetten en zelf moeten bepalen wat wel en niet kan en zelf bepalen hoe mannen en vrouwen met elkaar dienen om te gaan.

Om misverstanden te voorkomen: dit geldt voor mannen én voor vrouwen. It takes two to tango! Onze cultuur heeft een dieptepunt bereikt, laten we nu weer een upswing beleven!