De trias politica, een fundamenteel concept voor onze
democratie dat werd bedacht door de 18e-eeuwse Franse denker Montesquieu,
verdeelt de macht van de staat in drie onafhankelijke onderdelen: de wetgevende
macht die wetten maakt, zoals het parlement; de uitvoerende macht die deze
wetten uitvoert, zoals de regering; en de rechterlijke macht die beoordeelt of
wetten en acties wettelijk zijn, zoals door rechters wordt gedaan. Deze
scheiding zorgt ervoor dat geen enkele groep te veel macht heeft, waarmee een evenwicht
wordt bewaard, misbruik van macht wordt voorkomen en de vrijheid en
rechtvaardigheid binnen de samenleving worden beschermd.
Rechterlijke macht
Om rechter te worden in Nederland, moet je eerst lang naar
school. Je begint met het halen van een speciaal diploma aan de universiteit
dat gaat over de wetten van het land. Daarna zijn er twee manieren om verder te
studeren om rechter te worden. De ene manier is een lange cursus van zes jaar
waar je leert terwijl je ook al een beetje werkt. Je hebt hiervoor geen
ervaring nodig met werken. De andere manier is sneller, ongeveer vier jaar,
maar alleen als je al zes jaar gewerkt hebt met de wet, bijvoorbeeld als
advocaat. Om echt rechter te worden, moet je door een strenge keuring. Ze
kijken of je goed kunt nadenken, besluiten nemen en eerlijk bent. Dit alles
zorgt ervoor dat alleen de beste mensen rechter kunnen worden.
Uitvoerende macht
Ook om korpschef te worden moet je flink wat in je mars
hebben. Je start met een stevige opleiding op HBO- of universiteitsniveau,
bijvoorbeeld in rechten, bestuurskunde of criminologie. Daarna is het
belangrijk dat je veel ervaring opdoet binnen de politie of een vergelijkbare
organisatie, waarbij je laat zien dat je goed leiding kunt geven. Als korpschef
moet je namelijk niet alleen slim en sterk in je schoenen staan, maar ook snel
beslissingen kunnen nemen, goed kunnen praten met allerlei mensen en snappen
hoe de politiek werkt. Je moet 100% te vertrouwen zijn, want je krijgt een heel
verantwoordelijke taak. Uiteindelijk beslist de minister van Justitie en
Veiligheid wie de nieuwe korpschef wordt, na een heel zorgvuldige keuze waarbij
naar alles wordt gekeken: je opleiding, je ervaring, hoe goed je als leider
bent en of je echt past bij wat de politie nodig heeft.
Wetgevende macht
Voor het worden van een parlementariër in Nederland zijn er
geen formele opleidings- of werkervaringseisen vastgesteld in de wet. Het
Nederlandse politieke systeem legt de nadruk op democratische toegankelijkheid
en vertegenwoordiging, wat betekent dat in principe iedereen die voldoet aan de
basisvereisten zoals staatsburgerschap, leeftijd (minimaal 18 jaar), en
kiesgerechtigdheid, zich kandidaat kan stellen voor een zetel in de Tweede
Kamer.
Dit is precies wat het probleem is van Nederland! Denk aan
figuren als Jesse Klaver of
Rob Jetten bijvoorbeeld. De werkervaring van deze
twee heren is zeer bedroevend. Zo heeft Jesse Klaver nagenoegen marginaal. Het
treurige is dat het gebrek ook op te merken is wanneer hij de cijfers probeert
te presenteren en fouten maakt bij het optellen en vermenigvuldigen van
getallen. Bovendien weet Jesse Klaver ook niet wat het verschil is tussen winst
en omzet en staat hij vaak zich op te winden over bedrijven omdat zij veel
omzet draaien. Terwijl een bedrijf hoge omzet kan draaien maar alsnog miljoenen
verlies kan boeken, wanneer je de uitgaven buiten schot houdt. In de politiek
heeft Jesse Klaver op zijn aanwezigheid niet veel bereikt. Wel verzaakt hij met
zijn linkse populistische gezwetst veel polarisatie door huurbazen, ondernemers
en bedrijven te demoniseren. Uiteraard valt dit onder de blauwdruk van
GroenLinks, en kan Rosenmöller heel goed vertellen hoe dit resulteerde op 6 mei
2002.
Rob Jetten
Dan hebben we als nummer twee Rob Jetten. Rob Jetten heeft
iets meer werkervaring dan Jesse Klaver maar blijft vooralsnog een
lichtgewicht. Rob Jetten heeft enkel ervaring als capaciteitsmanagement bij
ProRail. Het is dan ook ronduit gênant om te zien hoe de minister van Klimaat
en Energie stikstof omschrijft als een onzichtbaar deken die ervoor zorgt dat
de natuur gaat stikken. Enerzijds is dit hilarisch en kan dit bij de meeste
mensen een lach toveren, anderzijds is het droevig dat zo een onkundig jongetje
maatregelen treft waardoor de belastingbetaler samen miljarden moet ophoesten
om te voorkomen dat de aarde meer dan “0,000036 graden” opwarmt.
Dan hebben we Hugo de Jonge die werkervaring heeft in het
onderwijs. De catastrofe die Hugo de Jonge achter laat is ongeëvenaard. Onder
leiding van Hugo heeft de staat een dubieuze deal met een malafide
mondkapjeshandelaar gesloten. Verder kan de Algemene Rekenkamer ruim 2 van in
totaal 5,1 miljard euro aan corona-uitgaven niet verantwoorden, onder andere
omdat de bonnetjes ontbreken. Dit is niet alleen gênant maar ook een dikke
middelvinger naar alle burgers toe die om de geringste fout te maken krijgen met
het Centraal Justitieel Incassobureau (CJIB).
Conclusie
Om Nederland te redden, hebben we behoefte aan meer
deskundigen met werkervaring. Op dit moment wordt ons land geregeerd door
incompetente bestuurders. De meesten van hen hebben een CV dat niet zou
volstaan voor een beginpositie onderaan de bedrijfsladder. Het is ironisch dat
we ons laten leiden door dit stelletje onbekwame ministers. Het is hoog tijd
voor verandering!