De PVV-leider vindt Rusland een natuurlijk bondgenoot in de strijd tegen het terrorisme en de massa-immigratie uit het Midden-Oosten en Afrika. Elsevier had de gelegenheid om met
Geert Wilders te spreken voor hij de Russische ambassade inliep... en daarna nog een keer. Uit het verslag van het weekblad blijkt dat Wilders buitengewoon positief is over Rusland -- in ieder geval voor 2017-maatstaven -- maar dat hij tegelijkertijd niet helemáál blind is voor de mindere kanten van Vladimir Poetins beleid.
Om meteen maar even duidelijk te maken dat hij onafhankelijk is en geen roebels aanneemt zegt hij:
"Ik accepteer geen leningen en geen giften uit Rusland. Dat deed ik nooit en dat zal ik niet doen. Er rollen geen roebels door de gangen van de PVV."
Maar... hij vindt wel degelijk dat de negatieve houding van het
Westen ten opzichte van Rusland tegenwoordig absoluut niet verstandig of zelfs maar gepast is. Sterker nog, hij vindt dat...
"Wij qua patriottisme nog veel van Rusland kunnen leren. Daar gaat heus ook weleens iets verkeerd en ik zal mijn kritiek niet onder het tapijt fietsen. Maar ik heb géén hekel aan de Russen."
En, zegt Wilders, als puntje bij paaltje komt is Rusland eigenlijk meer een natuurlijk bondgenoot dan een natuurlijk vijand (of concurrent) van het vrije Westen:
"In plaats van kritiek uit te oefenen, moeten we beseffen dat Rusland onze bondgenoot is in de strijd tegen terrorisme en massa-immigratie vanuit Afrika. Zij hebben daar net zo veel mee te maken als wij. Ik benader Rusland serieus en vriendschappelijk."
Kortom:
"Rusland is geen vijand en dat moeten wij er niet van maken."
Tegelijkertijd vindt Wilders dat de annexatie van de Krim nooit had mogen plaatsvinden en teruggedraaid moet worden, en dat de mensen die vlucht MH17 neerschoten berecht moeten worden. Dat zijn natuurlijk punten waarop Poetin het hartgrondig oneens is met de Nederlandse parlementariër.
Dat zijn goede en vooral ook belangrijke punten, maar Wilders kijkt ook een beetje te snel heen over het feit dat Rusland zaken doet met groeperingen en landen die terrorisme plegen of promoten. Denk aan Iran. Als Rusland werkelijk een goede bondgenoot was in de strijd tegen de terreur dan zou Moskou de steun aan Teheran vandaag nog staken. In plaats daarvan bouwt Moskou de extremistische Ayatollah Khamenei juist óp. Ook dat mag, nee, móét, gezegd worden als je over Rusland spreekt.
Natuurlijk betekent dit niet dat Rusland inderdaad onze Grote Vijand is. Dat is niet zo. Er zijn zeker punten waarop we kunnen samenwerken met de Russen. Om dat doel te bereiken is het goed dat de banden aangehaald worden en dat bureaucraten en politici uit de twee landen elkaar als normale mensen benaderen.