Wij zijn allen homo's

Het kabinet-Rutte is in verlegenheid gebracht door de PVV, die ambtenaren nu bij wet wil verplichten homo's te huwen. Dat maakt het ook volgens het Reformatorisch Dagblad een kwestie van tijd voordat het fenomeen weigerambtenaar, die op grond van zijn geloof of geweten kan afzien homo's in de echt te verbinden, wordt afgeschaft. Ambtenaren, heet het flink, hebben de wet uit te voeren, en niks anders. Weigerambtenaren, een fenomeen waarin de wet overigens voorziet en dat past in een langjarige 'typisch Nederlandse' gedoogcultuur, zouden anders discriminatie in stand houden. Eerder heb ik op de Dagelijkse Standaard al betoogd dat weigerambtenaren moeten kunnen, en ik wijs erop dat er vroeger ook militaire dienst kon worden geweigerd op grond van de wet gewetensbezwaren. Dat is niet allemaal even rechtlijnig, en misschien zelfs hypocriet, maar een zekere hypocrisie is in een burgerlijk democratische beschaving die rekening houdt met minderheidsopvattingen onvermijdelijk. Ik ben erg voor leven en laten leven.

Het is typisch PVV om hier de rest van de gevestigde partijen, in dit geval de christelijke en vooral het CDA, met de eigen anti-discriminatieargumenten voor het hoofd te slaan. Heel knap. Maar het mes snijdt uiteraard aan twee kanten. Wat vooral opvalt is het opportunisme van de PVV, dat samen met de linkse kerk optrekt om 'een typisch stukje Nederlandse gedoogcultuur' om zeep te brengen. Niet om voor homo's op te komen (aan verwijfde homo's hebben stoere PVV'ers een broertje dood), maar om moslims, en dan vooral moslimambtenaren, dwars te zitten. Zo werkt de PVV met zijn drijfjacht tegen 'de islamisering van Nederland' toch mee aan het uitgummen van het eigen cultuurgoed.

Ik heb weinig met de strenge geloofsopvattingen van de SGP, maar in dit geval ben ik het geheel eens met de bezwaren uit gereformeerde kring en het conservatieve deel van de katholieke kerk. En ook vanuit puur seculier opzicht heb ik het altijd zeer verstandig (en overzichtelijk) gevonden om het burgerlijk huwelijk te zien als een exclusief verbond tussen man en vrouw. Daarbij is het huwelijk niet alleen een zaak van rechten, maar ook van plichten, die historisch gezien vooral de positie van de vrouw en kinderen moesten beschermen. Ik zie niet in wat er discriminerend is als de overheid het als norm (wenselijkheid) ziet dat kinderen bij voorkeur opgroeien in een gezin met hun eigen biologische vader en moeder. In een homohuwelijk is dat per definitie onmogelijk. Dat sluit niet uit dat kinderen om allerlei redenen (bijvoorbeeld omdat hun ouders zijn overleden) door bijvoorbeeld een homoseksuele oom of tante of een bevriend homostel worden opgevoed. Maar dat zijn uitzonderingsgevallen, zoals ook het huwelijk als meest wenselijk geachte menselijke samenlevingsvorm in feite een (gezegende) uitzondering is. In alle andere (niet-getrouwde) gevallen zijn we individuen. In die zin zou je ook kunnen zeggen 'dat we allen homo's zijn'. Niks discriminatie dus.

Maar de laatste tien jaar is de merkwaardige dwingelandij ontstaan om het homohuwelijk te zien als de maat van alle progressiviteit en gelijkheid. Het liberale Nederland, dat als eerste het homohuwelijk erkende (dat gedurende 2000 jaar christelijke beschaving een taboe is geweest en dus pas tien jaar bestaat), ging daarin voorop, en nu is zelfs al een katholiek land als Argentinië bijna zover. Het gaat dus in de hele westerse wereld heel snel. Het homohuwelijk geldt inmiddels als het boterbriefje van moderniteit. Dat maakt het wat mij betreft nog merkwaardiger, alsof het afleggen van oude zeden en gebruiken een wedstrijd is waarmee je internationaal kunt scoren. Een paar jaar geleden had Spanje al een vrouwelijke minister van Defensie, die ook nog in functie zwanger werd. Het toppunt van emancipatie! Maar ook dit was een demonstratief visitekaartje van de socialistische regering-Zapatero, in conservatieve ogen bij uitstek een watje nadat hij de Spaanse troepen na de terreuraanslagen van 2004 onmiddellijk uit Irak terugtrok, om het reactionaire en uit de Franco-tijd stammende Spaanse militaire apparaat zijn plaats te wijzen. Ik heb niks tegen zwangere vrouwen, maar als minister van Defensie lijkt het me voor een vrouw die een kind krijgt moeilijk 24 uur per dag paraat te zijn. Dat protesteert op de een of andere manier heel erg tegen het (mijn) gezond verstand. Zo ook dat homohuwelijk als maat voor alle dingen. Ik blijf dat iets raars vinden, vanuit conservatief en vanuit progressief-liberaal gezichtspunt. Sterker, ik vind het gewoon idioot, een soort 1 april-grap. Maar deze opvatting wordt binnenkort verboden, in naam van partijen die de vrijheid van meningsuiting hoog zeggen te houden en pal staan voor de westerse waarden.

We leven in een krankzinnige wereld en wij weten het. Gelukkig zijn voor God alle homo's gelijk.