Welke waanzin is er door Nederland gevaren?

We spreken dan over een energieakkoord waarbij de burger, die uiteindelijk zal moeten betalen en de overlast zal ervaren, niet is uitgenodigd en waarin is afgesproken om de windindustrie uit te rollen over Nederland inclusief onze kustwateren. Een plan dat de leefbaarheid van Nederland totaal onderuit haalt en waarbij de burger buiten spel is gezet omdat daarvoor de crisis– en herstelwet van stal is gehaald. Daarmee is zelfs de Eerste Kamer akkoord gegaan.

Hier een stukje uit het debat in de Eerste Kamer op 19 maart 2013 over de wijziging van de crisis- en herstelwet (bron hier):

We spreken vandaag over het permanent maken van de nog niet zo lang geleden als tijdelijk geafficheerde crisis- en herstelwet. Reeds die tijdelijke wet was buitengewoon controversieel, maar werd verdedigd mede op grond van het tijdelijk karakter ervan. Met een beroep op de crisis werden de mogelijkheden van de burger en maatschappelijk organisaties om bezwaar en beroep aan te tekenen ingeperkt. Dit gebeurde niet zo zeer omdat het bezwaarprocedures waren die tot vertraging leidden (uitvoeringsproblemen zijn zeker zo belangrijk), maar vooral omdat bestuurlijke incompetentie het regelmatig aflegde tegen de kennis van zaken en de inzet van gemotiveerde burgers en milieuorganisaties. Die lastige burgers moesten wat minder ruimte krijgen, en wat dat betreft kwam de crisis bijzonder gelegen. Zo dekte bestuurlijk Nederland bestuurlijk Nederland.

En deze wet wordt nu gebruikt om over de burgers heen te walsen waarbij niet wordt getwijfeld om een windindustriepark met 50 windturbines tot op 1000 meter van onze dorpen en steden te plaatsen.

In het zelfde stukje tekst van de bijdrage van Kees de Lange, senator OSF (zie ook hier), aan het debat geeft hij het volgende aan:

De crisis wordt simpelweg misbruikt om op basis van allerlei drogredenen zaken gerealiseerd te krijgen die onder normale omstandigheden tot heel wat meer politiek tegenspel geleid zouden hebben. Het gebruiken van gelegenheidsargumenten die tot gelegenheidswetgeving leiden kan natuurlijk nooit een basis zijn voor een samenleving waarin de burger zichzelf en zijn belangen blijvend herkent.

Tot zover een eerlijke reactie uit de Eerste Kamer.

Wat we in de crisis– en herstelwet tegenkomen is dat er sprake moet zijn van een crisis op nationaal niveau en van groot nationaal belang. Ook de noodzaak om snel te handelen is van belang. Daarvoor kun je met deze wet in de hand de democratie met al zijn regels tijdelijk buiten spel te zetten. Deze wet is nu ook van stal gehaald om de windindustrie uit te rollen en deze industrie naar onze schaarse natuurgebieden te brengen.

De vraag is of dit een juiste weg is en er zijn al initiatieven om deze wet te te laten toetsen door Europa. Met name de Aarhus Conventie geeft aan dat de overheid moet zorgen voor een eerlijke informatievoorziening.

Bezwaarprocedures tegen deze wet gaan echter lang duren en tegen die tijd zijn al die vrijwel nutteloze gedrochten al lang er door gejast en is onze democratie buiten spel gesteld. Ook de Nationale ombudsman heeft al eens een uitspraak gedaan over de beperkte informatieverstrekking over de windindustrie op een site van het ministerie.

Zoals de wet al aangeeft er moet een crisis zijn, er moet sprake zijn van landsbelang om snel te kunnen handelen om de crisis op te lossen. Wat is de crisis die ons noodzaakt om vrijwel nutteloze windmolens te plaatsen? In statenstukken wordt gerept over opwarming en enorme rampen met een noodzaak om snel te handelen:

Wat men niet in beeld heeft is dat het een probleem betreft wat al 17 jaar uit de wereld is, zo lang geleden is “de opwarming” al gestopt. Uit bittere noodzaak komt nu het IPCC met modelberekeningen waaruit zou moeten blijken dat de warmte er wel geweest is maar dat die nu naar de diepere lagen van de oceanen is verdwenen. Zo kun je het falen van alle voorspellingen uit de laatste 30 jaar proberen te verdoezelen. Zie ook deze link.

Geen opwarming meer gemeten, daarmee is de noodzaak tot paniekvoetbal niet direct meer aanwezig en ook het snel uitrollen van windturbines tegen zeer hoge kosten over ons mooie land leidt niet tot een oplossing van welk probleem dan ook.

Nogmaals als wij in Nederland 13,8% van onze energie in de vorm van stroom gebruiken en daarvan 14% hernieuwbaar opwekken dan is de bijdrage van al die geplande windmolens bruto niet meer dan 1,9% van ons energiegebruik, en dat moet de komende jaren totaal een bedrag van 60 miljard gaan kosten, geld wat via de stroomrekening direct moet worden opgehaald bij de gebruiker.

De regering heeft besloten dat windmolens noodzakelijk zijn om hernieuwbare energie te produceren en de Tweede Kamer gelooft dat je daarmee een fundamenteel deel van onze energievoorziening zou kunnen invullen. Besloten wordt de crisis– en herstelwet van stal te halen. Vervolgens wordt alles uit de kast gehaald om dat ook er door te drukken.

De minister van Economische Zaken maakt een plan om deze molens te verdelen over de provincies daarover wordt gesproken in het IPO (Inter Provinciaal Overlegorgaan) en er worden afspraken gemaakt. Dat Utrecht daarbij maar een tiende van het aan Groningen toegewezen aandeel krijgt is daar o.a. nu het eindresultaat van.

Dan worden alle provincies en gemeenten in detail geïnformeerd over deze plannen waarbij nog eens extra duidelijk wordt gemaakt dat zij hun zaakjes moeten regelen en een gebiedsvisie moeten opstellen met zoekgebieden. Ook wordt nog eens benadrukt dat als de provincies niet meewerken de minister zal ingrijpen en gebieden zal gaan aanwijzen.

De meeste provincies hebben dan ook voortvarend meegewerkt aan deze plannen er zijn zelfs provincies die er nog een extra schepje bovenop doen.

Dan is het de beurt aan de inspraak, de gebiedsvisie wordt geschreven en er is totaal geen ruimte meer voor discussie over nut en noodzaak van windturbines. Vervolgens wordt er formeel gereageerd op reacties van de burgers op de gebiedsvisie en omgevingsplannen en er is vrij baan voor de projectontwikkelaars. Spreek je er een Gedeputeerde over aan dan kan hij er niets aan doen het moet van de regering, de Tweede Kamer heeft gesproken. En dat heet tegenwoordig democratie.

Ook veel gemeenten volgen slaafs de verkorte procedure er zijn er zelfs die nog een stap verder gaan en zelf met initiatieven komen om windmolens binnen hun gemeente te plaatsen. Enkele gemeentes waaronder Hoorn houden hun rug recht en weigeren medewerking.

Ik ben onlangs bij een bijeenkomst geweest waar in de provincie Utrecht de burgers hun bezwaren mochten uiten en zelfs met “alternatieven” komen ook werden de ervaringen uit verschillende gemeenten uitgewisseld. In die bijeenkomst kwamen een aantal opmerkelijke zaken naar voren.

De meeste Statenleden waren er van overtuigd dat windenergie zou bijdragen aan een oplossing voor “de opwarming” (die echter al 17 jaar geleden is gestopt) .

Men stond nauwelijks open voor een andere visie, de “reclame” met het mantra van de windmolenlobby is daar goed ingedaald men week niet af van het standpunt van de regering waarbij door een Statenlid van GroenLinks nog een sneer werd gegeven in de richting van de Groene Rekenkamer, een instelling die wel alle voorstellen t.a.v wind energie doorrekent en tot de conclusie komt dat de overlast en kosten niet opwegen tegen een netto bijdrage van de wind industrie van minder dan 1% op ons vraaggestuurde stroomnet.

Ook werd duidelijk dat de gemeenten die lokaal de inspraak moeten regelen gebruikt werden als een soort kop van jut. Zij moesten het maar regelen en was er geen draagvlak dan was dat hun probleem. Er was zelfs een Statenlid van de PvdA die aangaf dat de gemeentebesturen verantwoordelijk zijn voor het draagvlak onder de bevolking en dat die daar nog eens duidelijk op moesten worden aangesproken.

Een opmerkelijk fenomeen, wat de afhandeling van de procedure betreft, kwam daar ook nog naar boven waarbij je grote vraagtekens kunt zetten inzake belangenverstrengeling. Een aantal mensen uit Vianen, waar Eneco een windmolenindustrieterrein wil bouwen, heeft een reactie gegeven in de richting van de gemeente op de plannen. Hieruit bleek dat een aantal mensen helemaal geen reactie daarop heeft ontvangen. Maar wat nog meer vraagtekens oproept, is dat een aantal mensen aangaf dat de antwoorden op hun bezwaar door Eneco waren opgesteld.

Nu moet je daar niet vreemd van opkijken als je al weet dat Eneco in het verleden ook de kustgemeenten al eens geld geboden hebben. Ga daar eens vragen wat daarvan de bedoeling geweest is.

Samenvattend
Dat voor de uitrol van deze windindustrie de crisis– en herstelwet van stal is gehaald heeft tot gevolg dat de burger volledig buiten spel gezet wordt. Deze wet wordt nu gebruikt om over de burgers heen te walsen en in de praktijk een windindustriepark met 50 windturbines tot op 1000 meter van onze dorpen en steden te plaatsen. (Meeden, Groningen.)

In het verslag van de Eerste Kamer op 19 maart 2013 over de crisis- en herstelwet staat in de bijdrage van Kees de Lange, senator OSD aan het debat het volgende:

De crisis wordt simpelweg misbruikt om op basis van allerlei drogredenen zaken gerealiseerd te krijgen die onder normale omstandigheden tot heel wat meer politiek tegenspel geleid zouden hebben. Het gebruiken van gelegenheidsargumenten die tot gelegenheidswetgeving leiden kan natuurlijk nooit een basis zijn voor een samenleving waarin de burger zichzelf en zijn belangen blijvend herkent.

Wat we in de crisis– en herstelwet tegen komen is dat er sprake moet zijn van een crisis op nationaal niveau en er sprake moet zijn van groot nationaal belang en de noodzaak om snel te handelen en daarvoor de democratie met al zijn regels tijdelijk buiten spel te zetten. Nogmaals deze wet is nu van stal gehaald om de windindustrie uit te rollen, windindustrie die nauwelijks iets bijdraagt aan onze energievoorziening en landschappelijk heel veel problemen zal opleveren.

Uit jurisprudentie blijkt ook dat gemeenten al een aantal bezwaren hebben afgehandeld in het kader van de OZB en ook de rechter zich daar al over heeft uitgesproken. Daaruit bleek dat er een grens van 1000 meter werd gehanteerd en de taxatie van de woningen met 10 tot wel 40% naar beneden werd bijgesteld.

Daarbij wordt ook nog eens vergeten dat de nieuw te bouwen windmolens inclusief de wieken tot 200 meter hoogte komen. Een van de gevolgen zal zijn dat straks in bezwaarprocedures de planschade nogmaals zal worden vastgesteld en er zijn nu al gemeenten die uitgaan van een grens van 10 x de hoogte. Dan zal er veel schade kunnen optreden en de kans is groot dat de rechter dan claims t.a.v. waardedaling van woningen binnen 2000 meter van windturbines zal gaan honoreren.

Aldus Hugo Matthijssen.

Deze bijdrage werd eerder hier geplaatst.

Voor mijn eerder DDS–bijdrage zie hier.