Wegkijkende media

Ik dacht altijd dat de meeste mensen dat hebben. En eigenlijk denk ik dat nog steeds. Maar met de hedendaagse seksuele moraal is iets vreemds aan de hand dat me evenzeer is gaan storen. Enerzijds wordt er geweldig stoer over seks en seksuele identiteit gedaan, in de zin van vrijheid, blijheid, alles moet kunnen en wie niet uit de kast komt lijdt geen volwaardig leven. Terwijl nette mensen seks als een privé-zaak beschouwen. Anderzijds lezen we voortdurend over seksschandalen waarin blijkbaar niet alles kan. Maar (bijna) nooit gaat het daarbij om het hier en nu, terwijl seks toch bij uitstek een zaak van het hier en nu is. Behalve natuurlijk voor types die er permanent door gefascineerd worden. Geen idee hoeveel mensen dat betreft, misschien is het wel de hele wereldbevolking. Ik ken alleen maar nette mensen, en die lezen weleens een boek, doen gewoon hun werk, hebben het er nooit over en gaan bij mijn weten niet vreemd. Althans: zij maken daar geen gewoonte van, en als ze dat wel doen houden ze hun mond. Omdat ze net als ik besmuikt zijn over dit soort onderwerpen. Maar als ik de hedendaagse seksuele moraal moet geloven, die grotendeels door de media wordt bepaald, gaan de meeste mensen geregeld vreemd, maken de meeste mensen daar geen probleem van, en worden politici als de Franse president Hollande juist 'menselijker' als hun overspeligheid in geuren en kleuren aan het daglicht treedt. Ik geloof hier niets van, en naarmate ik er meer over nadenk begin ik het steeds minder te geloven. Hier klopt iets niet. Maar wat?

Neem al die seksschandalen van de laatste tijd. Vroeger interesseerden me die niks en nog steeds heb ik er moeite mee. Opwinding om niks, dacht ik vaak. Maar van de katholieke kerk wordt voetstoots aangenomen dat daar van alles in het donker is gebeurd dat God verboden heeft. Althans in de kerk van vijftig jaar geleden, want zo oud zijn die schandalen over kindermisbruik door priesters meestal al. Zo oud dat veel getuigen (de daders zelf) al zijn overleden. Er is zelfs een rapport van de commissie Deetman geweest waarin van schrijnende gevallen verslag wordt gedaan, al wordt ook gezegd dat het misbruik niet ernstiger zou zijn dan bij andere organisaties. Knap hoe men dat weet. Is daar ook onderzoek naar gedaan? Zijn er mensen op heterdaad betrapt? Eerlijk gezegd denk ik dat er een slag in de lucht wordt gedaan, omdat we nooit helemaal weten hoe het vroeger was, en we ook - en dat is veel belangrijker - over het hier en nu in het duister tasten. Seks is immers een privé-zaak waaraan in de publieke ruimte onnoemelijk veel aandacht wordt besteed, maar waarover door nette mensen zoals ik toch ook zeer besmuikt wordt gedaan. Dat de katholieke kerk vijftig jaar na dato in de beklaagdenbank zit, komt denk ik vooral doordat de katholieke kerk toch al niks goed meer kan doen. En zeg dan eens dat het daar met het seksuele misbruik van minderjarigen misschien wel meeviel. Kom zeg, er zijn honderden getuigenverklaringen (bijna altijd van slachtoffers die na een halve eeuw uit de kast zijn gekomen). Laten we dit dus niet bagatelliseren.

Van de katholieke kerk geloven we dit, omdat dit bij uitstek een mysterieus gesloten instituut is, met ouderwetse gezagsverhoudingen waarin je braaf moest luisteren naar meneer pastoor. En van priesters kunnen we ons echt niet meer voorstellen dat die het celibaat ooit serieus hebben genomen. Deze schandalen passen dus helemaal in wat we toch al dachten. Maar neem nu dat schandaal rond Jimmy Savile, televisieheld uit Leeds die gevierd werd als diskjockey en filantroop. Ook een soort hogepriester, maar dan van de popcultuur. De man is zelfs 'sir' geworden en ook door de paus onderscheiden in de Orde van Sint Gregorius de Grote. Sir Jimmy Savile zou volgens de jongste berichten uit het dagblad The Guardian in zijn BBC-tijd niet tweehonderd kinderen hebben misbruikt, maar misschien wel duizend. Of dat nog veel uitmaakt, weet ik niet. Het is al een enorm schandaal, omdat de BBC een reportage waarin melding werd gemaakt van de vrijpostigheden van de presentator van het immens populaire programma Top of the Pops niet heeft uitgezonden. Verschil met de katholieke kerk is dat het hier niet om misbruik gaat van een halve eeuw geleden. De meeste gevallen dateren uit de jaren zestig en zeventig, toen de diskjockey (de plaatjesruiter is in oktober 2011 vlak voor zijn vijfentachtigste verjaardag overleden en in alle luister - zie foto - bijgezet) op zijn hoogtepunt verkeerde. Alweer enige tijd geleden dus, al was de seksuele moraal toen vergeleken met de jaren vijftig flink in onze richting bijgestuurd. Maar het gebeurde ook allemaal onder de ogen van de BBC, een eerbiedwaardig instituut dat anders dan de katholieke kerk gerespecteerd werd om zijn openheid en kritische en objectieve berichtgeving. De Britse staatsomroep vormde bovendien het hart van al die hippe mediawereldjes waarin aan seks wordt gedaan en daarover nooit een probleem wordt gemaakt (tenzij het fatsoensridders betreft die aan alle vrijheid en blijheid een eind willen maken, een kans die verwaarloosbaar klein is).

Blijkbaar was het ook in het tijdperk van de seksuele revolutie moeilijk om over seksuele ontsporingen alarm te slaan. Of blijkbaar wordt er massaal van weggekeken, juist door mediamensen die allemaal vinden dat over seks niet zo moeilijk moet worden gedaan. We zijn allemaal mensen, en wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Wat natuurlijk lastig is. Je gaat ook geen bazen of chefs aanklagen als je zelf weleens vreemd gaat, of in een werksfeer verkeert waarin alles moet kunnen en juist de getapte jongens tot de serial rapists horen. Swinging London is niet voor niets Swinging London. Iedereen behoort daar tot de creatieve kunstenaarsklasse die het saaie burgermansbestaan afwijst. Verder blijft seks ook voor deze bohémiens een privé-zaak, al staan de tabloids er vol mee voor al die mannen die zich tot de plaatjes moeten beperken.

Gelukkig wonen er bij mij in de buurt in Amsterdam-Zuid alleen maar nette mensen.