Wéér werkt de EU alles tegen: geeft extra geld aan Palestijnen na dichtdraaien Amerikaanse geldkraan

De tijd dat de NATO de innigste geopolitieke vriendengroep betekende, is over. Waar de twee zijden elkaar in de vorige decennia nog onvoorwaardelijk steunden, is daar de afgelopen jaren een stevige verandering in gekomen. In plaats van dat we elkaar helpen, lijken we alles te doen om elkaar tegen te werken. Neem het voorbeeld van de financiering voor zaken als abortus in Amerika. Donald Trump besloot daar stevig het mes in te zetten, en daar stukken minder geld beschikbaar voor te stellen dan zijn voorganger Obama. Daar kun je het eens of oneens maar zijn, maar één ding moet duidelijk zijn: besluiten op dat gebied zijn uiteindelijk een binnenlandse aangelegenheid. En dan is het dus niet zo gepast als onze minister van Ontwikkelingssamenwerking - destijds nog Lilianne Ploumen - aankondigt dat beleid doodleuk te gaan saboteren door een Nederlands abortusfonds op te zetten voor het bekostigen van abortussen in andere landen. Over dwarsbomen gesproken.

Die trend zet zich nu vrolijk voort, deze keer op een zo mogelijk nóg gecompliceerder dossier: het Israëlisch-Palestijnse conflict. Het moge geen geheim zijn dat, terwijl Israël constant onder druk gezet wordt om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten - wat het ook is - de Palestijnse Autoriteit comfortabel de status quo in stand houdt, zonder dat iemand daarover klaagt. Niemand, behalve Donald Trump: die besloot onlangs dat ook de Arabieren wel eens een duwtje in de rug van de diplomatie mochten krijgen. De geldkraan werd gedeeltelijk dichtgedraaid, en zou zelfs helemaal droog komen te staan als de opstelling van de Palestijnen niet verandert.

Een uitstekende beslissing.

Maar dan: men neme één Europese Unie voor de bittere bijsmaak, die alles weer in de war gooit. Federica Mogherini, buitenlandcoördinator van de Unie, heeft de Arabieren toegezegd dat zij doodleuk eventjes 42,5 miljoen euro extra op hun rekeningen kunnen verwachten. Gratis en voor niets, zonder voorwaarden. Om 'verder te bouwen aan de Palestijnse staat', heet het. Dat het allesbehalve zeker is dat zo'n staat er ooit komt - dat moet immers het gevolg zijn van onderhandelingen tussen Israëli's en Arabieren - maakt Brussel verder niets uit: zolang veroordeelde terroristen die voor aanslagen op joden in de gevangenis zitten hun terreurpremie maar bijgeschreven krijgen, toch? Zélfs als dat betekent dat we onze bondgenoot aan de andere kant van de Atlantische Oceaan voor de zoveelste keer een mes in de rug steken.