De Dodenherdenking op de Dam ging soepeltjes, ook al waren er veel maatregelen genomen tegen zogenaamde lawaaidemonstranten. Toch konden alle maatregelen, zoals verwacht, niet voorkomen dat er toch een persoon was die ging schreeuwen op de Dam. Toch was het, gelukkig maar, een lawaaidemonstrant die niet goed wist wat eigenlijk de bedoeling was, want het was vijf minuten te vroeg. https://twitter.com/_MikeMuller/status/992463910048550915
Toch vind ik het ergens triest, want in mijn buurt hoorde je zeker wel nog lawaai, in Rotterdam. Het zal wel jeugd zijn die niets heeft met de Dodenherdenking of er niet bij stilgestaan heeft. Misschien is het onschuldig, misschien bewust, maar het blijft een triest verschijnsel als er mensen zijn die het niet serieus nemen, of zo afstand hebben genomen van de tradities van onze samenleving, dat ze nog geen eens het respect kunnen opbrengen om even twee minuten stil te zijn.
Het blijft een machtig verschijnsel, een oorverdovende stilte waarin mensen als collectief stilstaan bij de gruwelen van het verleden, opdat het nooit meer zal gebeuren. Ouders, neven, nichten, ooms, tantes en kinderen. Vrienden of kennissen, die stilstaan bij wat mensen elkaar aan kunnen doen. De stilte krijgt bijna de sterkte van oorverdovend geluid en heeft daardoor een andere betekenis. Die lawaaidemonstranten hebben niet door dat juist soms stilte een sterker en beter signaal is om een boodschap over te brengen.