Verrassend: Eritreeërs voelen zich eenzaam door moeizame integratie in Nederland

Eritreeërs voelen zich eenzaam in Nederland. Dat is niet verrassend, want als je van ver komt dan is het ook gewoon knap lastig om te integreren en een Nederlander te worden. Stel je zelf eens voor als migrant die verhuist naar Polen, dat is al knap lastig en voor mensen van streken nog verder van hier wordt het nog lastiger. Doordat Nederland het integratievraagstuk lijkt te onderschatten is het de verwachting dat we vaker berichten over depressiviteit, eenzaamheid en zelfmoordpogingen bij migranten gaan zien. Hoe kan dit gebeuren in het welkome Nederland?

In Nederland doet men veel te makkelijk over de integratie, wellicht omdat Nederlanders (denken) erg goed (te) zijn in aanpassen. Dat is vanuit historisch oogpunt ook te verklaren. Als je handel wilt drijven dan is een portie inlevingsvermogen en aanpassingsvermogen erg handig. Hierdoor ontstond wellicht het idee dat iedereen eenvoudig kan integreren. Maar laten we wel zijn, het is knap lastig om te emigreren en een ander volk, cultuur, geschiedenis en taal te begrijpen. Ik zou onmogelijk succesvol kunnen zijn als een Chinees bijvoorbeeld. Dat idee, dat integratie makkelijk is, daar moeten we vanaf.

Combineer bovenstaande ideeën met het feit dat de Nederlandse arbeidsmarkt weinig kansen biedt voor mensen met relatief weinig kennis en vaardigheden en je krijgt kansarme werkloosheid. Geen toeval dus dat de new arrivals in armoede leven. Links probeert altijd handig de aandacht af te leiden van waar het om draait en trekt aan het racismeballetje, maar er zijn toch zoveel meer relevante factoren. Hadden we vroeger nog de textielindustrie in Twente en grote fabrieken, nu zijn ze verdwenen naar China. Ook het minimumloon is voor statushouders een beperking, want hierdoor moeten werkgevers meer betalen dan hun vaardigheden in een marktsituatie zouden rechtvaardigen.

In het geval van de Eritreeërs loopt de integratie stroef vanwege de taalbarrière, maar ook omdat zij niet gewend zijn aan een complexe samenleving als Nederland. Uit eigen ervaring kan ik het beeld dat RTL Nieuws in haar bericht schetst bevestigen. Tijdens de kerstdagen van 2017 ontmoette ik een Eritreeër in de trein. Deacon Hagos was zijn naam. Hij was onderweg naar Groningen voor een christelijke bijeenkomst. Ik sprak met hem en hij wist mij in gebrekkig Nederlands en Engels te vertellen dat ik de eerste Nederlander was die met hem sprak. Naar aanleiding van het nieuwsbericht over Eritreeërs nam ik wederom contact op met Hagos en hij wist te melden: "Ik voel mij eenzaam en ik mis mijn familie."