Verdunde Ranja

We hebben een koning! Hoera! Wat een ceremonie. Wat een prachtig theatraal schouwspel van oude gebruiken en tradities. Alsof we even 100 jaar terug in de tijd stappen. Ik vind dat romantisch en ontroerend. Ons eigen kostuumdrama met onze zelfgekozen acteurs. Ik pink, net als de rest van Nederland, een traantje weg op het moment dat Beatrix in de hand van haar zoon knijpt. Ik hoop ook vurig dat Willem Alexander stiekem zijn emoties weg moet slikken op het moment dat hij een paar keer met zijn ogen knippert. En ik zeg ook “oooohhh” op het moment dat Amalia moet gapen. Helaas moet deze historische film telkens onderbroken worden zodat ‘deskundigen’ hun ‘deskundige’ mening erover kunnen geven.

Het wordt allemaal zo uitgemolken en op een vreemde manier geanalyseerd  dat het steeds minder bijzonder wordt. En maar uitsmeren! Als je steeds meer water in je oranje ranja doet dan smaakt het op een gegeven moment toch echt minder lekker. Laat ik dit niet als eindconclusie noteren. Maar ik wil wel bij deze aan Amalia vragen of we de volgende keer de film in zijn volledigheid mogen zien zonder ‘deskundige’ onderbrekingen: een inhuldiging waarbij we zelf recensentje mogen spelen.