'Tunnelvisie'

Ze zeggen en schrijven dat de getroffen crisismaatregelen niet werken (dat kunnen we inderdaad met z'n allen vaststellen) en dat de ECB méér moet doen om de vastgelopen eurozone economieën vlot te trekken. Echter, de doorsnee conclusie die door de media en vele economen vervolgens wordt getrokken is, dat de geldkraan dan maar voluit open gezet moet worden: de 'nucleaire' optie, het massaal opkopen van staatsobligaties door de ECB.

Maar deze media en deze economen lijden allen aan een bepaalde vorm van 'tunnelvisie', want de enig juiste conclusie zou moeten zijn dat de ECB-maatregelen niet structureel kunnen helpen, zolang er binnen de eurozone geen monetaire flexibiliteit mogelijk is. Dat wil zeggen zolang er geen nationaal-gericht monetair beleid gevoerd kan worden, waarbij evenwichtige wisselkoersen per land en met een voor dat land op maat toegesneden rente gehanteerd kan worden. Het enige dat door de ECB bereikt wordt is het winnen van tijd, terwijl de rekening intussen oploopt... Door de geloofsmantra van de zegening van de eenheidseuro lijkt het wel alsof die media en die economen niet meer helder kunnen denken. Want laten we eerlijk zijn: de ECB-acties zijn enkel symptoombestrijding in plaats van een gerichte, structurele en systematische aanpak van de oorzaken van de crisis. Trouwens, zonder (gedeeltelijke) kwijtschelding van de Europese Schuldenberg is geen enkele oplossing mogelijk. In feite betekent de verlenging van de noodfondsleningen aan Griekenland naar 50 jaar tegen vrijwel nul procent rente eveneens een vorm van kwijtschelding, maar dat is niet genoeg.

Het is daarom van het grootste belang dat we eerlijk zijn over de euro als eenheidsmunt voor de eurozone. Niet alleen hebben de burgers daar recht op, het is ook verstandig voor alle betrokken landen zelf. Oók die nu profiteren van de inspanningen van hun Europese 'familieleden'. De euro is in deze vorm gewoon schadelijk voor de welvaart van Nederland. Handhaving van de status quo van deze muntunie kost ons land de komende vijf tot tien jaar honderden miljarden en de kans dat er ooit een structureel economisch evenwicht wordt bereikt tussen de verschillende eurolanden is zelfs na al die miljardentransfers uiterst gering. Er moet dus iets gebeuren.

Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van (internationale) monetaire economen om te wijzen op deze gevolgen van de eenheidseuro, het is óók de taak en de dure plicht van volksvertegenwoordigers om dat te doen. Maar wie bijvoorbeeld kijkt naar de Algemene Politieke Beschouwingen van de afgelopen paar dagen in het Nederlandse parlement, die moet tot de slotsom komen, dat ook de meeste parlementariërs al lijden aan dezelfde tunnelvisie. De beschouwingen waren geneuzel in de Nederlandse nationale marge: een beetje meer of minder bezuinigen of verruimen en een beetje meer of minder lasten verhogen of verzwaren, met alle politieke keuzes die daarbij per onderwerp gemaakt (kunnen) worden. Maar al die onderwerpen vallen in het niet bij de invloed die de crises in de eurozone op de toekomstige Nederlandse economie, werkgelegenheid, koopkracht en welvaart al heeft en nog zal hebben. Waarom is daar met geen woord over gerept in de Troonrede en waarom komt dat niet met de allerhoogste prioriteit aan bod bij de algemene beschouwingen?

En dat, terwijl er een oplossing op de plank ligt, nota bene van Nederlandse makelij (over innoveren gesproken, meneer Pechtold), die recht doet aan zowel het vele politieke kapitaal dat in de euro is geïnvesteerd, als aan de monetair-economische, sociale en werkgelegenheidsaspecten van de crisis. We modderen nu al bijna zeven jaar door, maar veel licht aan het einde van de tunnel gloort er niet, integendeel.

Wordt het daarom niet eens tijd om buiten de vaste oplossingskaders te gaan denken en ruimte te maken voor The Matheo Solution (TMS) als werkbaar alternatief?