Verbeelding en werkelijkheid lopen in Trance in elkaar over

 

De film begint redelijk nietszeggend. We zien hoofdrolspeler James McAvoy als medewerker van een veilinghuis dat wordt beroofd. McAvoy probeert het meest waardevolle schilderij dat die dag onder de hamer zou gaan in veiligheid te brengen, maar wordt verrast door een leider van een dievenbende (gespeeld door Vincent Cassel, bekend van Ocean's Twelve) die hem knock-out slaat en er met het schilderij vandoor gaat.

Of toch niet? Want juist McAvoy blijkt even later de handlanger van de bende die tot taak had het schilderij te ontvreemden. Door de klap op het hoofd kan hij zich alleen niet meer herinneren waar hij het kunstwerk heeft verstopt. De criminelen wenden zich tot hypnotherapeute Elizabeth (grandioos vertolkt door Rosario Dawson), die het geheim uit zijn onderbewuste moet onttrekken.

Terwijl McAvoy zich vervolgens beetje bij beetje herinnert wat zich in het recente verleden heeft afgespeeld, weet Elizabeth zich in de groep te werken. Zij eist haar deel van de buit op – op voorwaarde dat ze erin slaagt McAvoy te doen herinneren waar hij de buit heeft verborgen.

De therapeute blijkt later veel meer met de zaak te maken te hebben, maar wat precies haar rol is, blijft lang onduidelijk. Ze manipuleert de anderen, maar als enige vrouw en niet-crimineel in de groep ligt het toch niet voor de hand dat zij kwade bedoelingen heeft. McAvoy heeft steeds meer moeite werkelijkheid en zijn hypnoses van elkaar te onderscheiden, maar juist de laatste kunnen hem helpen in zijn zoektocht. De kijker wordt op indringende wijze in zijn "trips" meegenomen en verliest zo ook de waarheid uit het oog. McAvoy kan uiteindelijk op niets en niemand meer vertrouwen, noch Elizabeth – hoezeer hij dat ook zou willen – noch zijn eigen geheugen.

Veel van de film speelt zich af in donkere ruimten waardoor het allemaal nog schimmiger lijkt. Seks, geweld, de onbetrouwbaarheid van alle personages en de dubbelzinnigheid die schuilt in vrijwel alles wat er gebeurt, maakt des te meer dat Trance als een film noir aanvoelt. Verraad komt uiteindelijk aan het licht, maar dat maakt het niet makkelijker te bepalen wie nu eigenlijk de slechterik is.

Duidelijkheid ontbeert het in Trance alom. Het is dus geen detective waarbij de oplettende kijker de ontknoping kan zien aankomen. De ontknoping, die uiteindelijk wel degelijk volgt, is misschien ook wel wat vergezocht. Maar dat maakt de film niet minder vermakelijk. Boyle levert een opwindende psychologische thriller af die geen moment verveelt.