Therapeutenvolkje: harde aanpak hangjongeren contraproductief

Waar zouden we zijn zonder de zelfbenoemde experts? Terwijl wij allemaal denken dat een harde aanpak van overlast gevende hangjongeren een buurt veiliger maakt, komen zij met een ontnuchterend contra-advies. Dat lik op stuk beleid, dat werkt dus gewoon niet.

Het is de verderfelijke invloed van de PVV die dit soort harde maatregelen bovenaan de agenda heeft doen belanden. Opeens heeft heel politiek Den Haag het over 'asodorpen' of nog erger: 'repressie' (fascisme-alarm!). En dat terwijl volgens hoogleraar Pedagogiek Micha de Winter onderzoek toch overduidelijk heeft aangetoond dat het niet werkt: "Het is een politiek onderwerp, dus wordt er hard geroepen om repressie. Dat klinkt stoer. Of het werkt of niet, doet niet ter zake." Wat werkt dan wel? Praten natuurlijk! Liefst in de vorm van een betekenisvolle dialoog tussen buurtbewoner en hangjongere. Maar als de buurtbewoner dat niet wil - bijvoorbeeld omdat hij bang is dat er een steen door de ruiten volgt zodra de therapeut de wijk weer verlaten heeft - zijn therapiesessies met de hangjongere een uitstekend alternatief. Praat het maar van je af joh!

Zou het overigens kunnen dat gezegde pedagoog De Winter de rapporten over het lik op stuk beleid in de stad New York niet kent? Daar werd in de jaren negentig geweldige successen geboekt met precies het soort politiemethoden dat door hem zo verafschuwd wordt. Zomaar een voorbeeldje van onderzoeksmateriaal dat het succes van deze 'zero tolerance' methode bevestigt, uit de linkse Britse publicatie The New Statesman nota bene:    

Bill Bratton was commissioner of the New York Police Department from 1994 to 1996. As the alleged inventor of "zero tolerance" policing and as the undoubted architect of the extraordinary reduction in crime in New York, Bratton is one of the most famous police officers in history. During his period in office, murders fell from nearly 2,500 a year to fewer than 1,000, shootings from about 6,000 to fewer than 3,000, robberies from 85,000 to barely 50,000. In his last year in office, New York had 200,000 fewer crime victims than in his first year.

Dat zijn geen slechte cijfers. En hoe werden die bereikt?

Bratton believed the "broken windows" theory of James Wilson and George Kelling, who suggested that there is a causal link between tolerance of damage to the environment and the incidence of crime. They argued that if a community tolerated graffiti, vandalism, open drug dealing and aggressive begging, criminals would eventually believe that they were exempt from interference by authority. In his previous job as head of the New York transit police, Bratton had applied the same thesis, targeting fare dodgers on the grounds that people who wished to rob and murder on the subways were unlikely to pay for their tickets. (...) [R]esearch into the "broken windows" thesis has shown a specific correlation between incivilities and disorder and street robbery in particular: successful street robbers seek out and hide behind a disorderly habitat, and that habitat is best combatted by an increase in police patrols.

Juist ja. De grote criminaliteit werd mede ontmoedigd door een combinatie van meer blauw op straat en een strenge aanpak van de kleine criminaliteit (en door strenge straffen en een genadeloos opjagen van de georganiseerde misdaad uiteraard, maar dat is een ander verhaal).

Memo aan Den Haag: luister niet naar warhoofden als De Winter. Kijk gewoon wat naar werkt. En wat werkt, is een zero tolerance aanpak van alles wat de sfeer in een buurt verpest: graffiti, vandalisme, softdrugshandel en gebruik, geluidsoverlast, intimidatie, kortom alle favoriete hobbies van hangjongeren.