Ter nagedachtenis aan een trouwe vriend

Bijna vijf jaar geleden werd Max in Hongarije geboren uit een zuivere stamboom van bekende herdershonden. We kregen hem als pup van drie maanden. In tegenstelling tot zijn zuster was Max een hele rustige hond. Hij reageerde vaak op de drukte van zijn zus met een houding 'waar maak je je toch druk om, doe es even gewoon'. Heel frappant om die karakterverschillen tussen broer en zus waar te nemen. Daarin verschillen honden dus niet van mensen.

Naast stoïcijns was Max echter ook enorm dominant, zeker naar andere mannetjeshonden toe. Een aardige anekdote in dat verband is, dat toen we een keer langs de militaire vliegbasis liepen, waar we vlakbij woonden, hij één van de militaire bewakingshonden, een Hollandse herder, tegenkwam, ook onder begeleiding. En u moet weten, die luchtmachtbasis honden zijn uiteraard eveneens zeer dominante honden. Het was dan ook heel mooi om te zien, dat zijn zuster er met een grote boog omheen liep, maar Max niet. Ik vergeet nooit meer het moment dat die twee mannetjesputters elkaar passeerden en elkaar aankeken met een blik van 'wie is hier de baas', in een splitsecond besluitend tot een 'draw', een onbesliste wedstrijd. Dat was prachtig om te zien, het beeld staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Ik heb veel tijd moeten besteden aan het trainen van beide honden, maar met Max ging het eigenlijk vanaf het begin vrij makkelijk, waarschijnlijk omdat hij zo rustig van aard was. Maar wee je gebeente als er iemand ongeoorloofd op het erf kwam, dan veranderde hij van de rust zelve in een afschrikwekkend monster met blikkerende tanden. Een geweldige bewaker, zeer beschermend ook naar mijn vriendin toe (meer dan naar mij.., het blijven macho's, die herders).

Hoe anders ging Max om met kleine honden, die waren zijn favoriet, heel grappig om te zien. Max was dol op kleine honden, geen idee waarom dat was. Gisteren hadden we het er nog over. Maar helaas, het is over.

Na het jachtongeluk, vorig jaar, waarbij hij een gecompliceerde botbreuk opliep, moest er al een voorpoot af, na drie vergeefse operaties. En gisteravond brak hij zijn andere voorpoot, zo bleek vanochtend, na een onverhoedse aanval van een Amerikaanse bulldog. Er restte mij daarop geen enkele andere keus meer dan de hond te laten inslapen. En zoals gezegd, vanmiddag hebben we hem begraven in de tuin, naast zijn zuster.

Vanaf deze plaats gaan mijn gedachten uit naar een fantastische vriend. We zullen hem missen. Lieve Max, R.I.P.