Tekorten jeugdzorg zijn normaal geworden, Nederland stevent af op enorm probleem

Tim Hofman zei al dat zijn zus, die in de Jeugdzorg werkt, zo'n beetje een verdubbeling in werkdruk heeft gekregen sinds de bezuinigingen. NRC schetst een situatie die nog veel erger aantoont.

[embed]https://twitter.com/debroervanroos/status/1053175514993692672[/embed]

Mijn vriendin werkt in de crisisopvang waardoor ik graag een duit in het zakje wil doen omtrent deze discussie. De volgende analyse is dan ook gebaseerd op haar verhalen en mijn interpretatie.

Overal lopen gemeenten tegen tekorten aan en een steeds hogere vraag. Het lijkt er dan ook sterk op dat de zorgtaken van het rijk naar de gemeenten kiepen én daar op bezuinigen, niet de beste strategie was.

Het schrijnende aan deze sector is dat managers, die overigens niet anders kunnen, keuzes moeten maken alsof zij met producten te maken hebben. Door de tekorten kiest men in bijvoorbeeld de crisisopvang eerder voor het binnenhalen van 'zware gevallen', waar een gemeente meer geld voor betaalt per dag, dan voor een 'alleen' wat depressief ogend onhandelbaar jochie. Daar komt nog bij dat gemeenten vanwege de kosten ook minder snel voor uithuisplaatsing kiezen, en dus steeds meer 'zware gevallen' aanbieden waar geen andere opties meer voor zijn.

Dit leidt ertoe dat wanneer zo'n instelling vanwege geldnood de meest lucratieve cliënten binnenhaalt, de werkdruk énorm omhoog gaat. Men is ook haast genoodzaakt zo min mogelijk personeel in dienst te nemen.

Zo'n instelling en haar bezetting is berekend op een evenredige werkdruk waar kinderen evenveel tijd en aandacht zouden moeten krijgen. Wanneer de meerderheid van die gevallen echter als 'zwaar' kunnen worden gerekend, kosten zij ontzettend veel meer tijd, moeite en energie in vergelijking met 'normale' crisisgevallen. Zo'n zwaar geval heeft niet alleen minder kans op een normaal leven, door de aard van de problematiek rooft zo'n kind ook de aandacht van de andere kinderen, die wellicht met iets meer tijd en moeite wél op de rit te krijgen zijn.

Voeg daar ook nog bij toe dat geweld jegens het personeel bij deze zware gevallen flink toeneemt, zij eerder geneigd zijn weg te lopen of in de problemen te komen, en soms zelfs een zelfmoordpoging doen. Dit levert natuurlijk letsel of trauma op bij een social worker, die al snel in de Ziektewet terecht komt.

Er zal dus inderdaad meer geld naar Jeugdzorg moeten, maar er moet ook zeker gekeken worden naar de aard en de zwaarte van de problematiek. Iemand die vanwege een scheiding slecht presteert op school en daardoor onhandelbaar is geworden, hoort niet in dezelfde ruimte met iemand die stelselmatig is verkracht, in het loverboy-circuit verkeert, zelfmoordpogingen doet en leeftijdsgenoten bedreigt. Dit is nu wel het geval en trekt beide kinderen de afgrond in terwijl de zorginstelling haar hoofd boven water probeert te houden door de kosten te drukken.