Soevereiniteit, etnische solidariteit en enclaves

Op dinsdag 19 juli schreef Tweede Kamerlid Ahmed Marcouch een stuk in de Volkskrant. De titel luidde: "Marokkanen: pak je eigen tuig aan." Het artikel is in feite een pleidooi voor meer Marokkaanse, maar ook Antilliaanse agenten op straat in wijken waar deze bevolkingsgroepen voor overlast zorgen.

Marcouch noemt deze bevolkingsgroepen in één adem, maar er is een belangrijk verschil. Marokkanen kunnen beschikken over een theologisch te funderen Westenhaat en kunnen vatbaar zijn voor een islamitische expansiegerichte ideologie. Dit zorgt ervoor dat vraagstukken rondom loyaliteit een veel diepere dimensie krijgen dan bij louter ‘etnische solidariteit’. Om deze reden moet heel goed nagedacht worden over het plan dat Marcouch voorstelt.

De intentie van Marcouch is lovenswaardig namelijk: de pakkans vergroten. Het is echter de beoogde methode die kritisch beschouwd moet worden. Er werd een aantal jaar geleden veel kritiek geleverd op Marcouch rondom zijn voorstel voor de bestuurlijke herindeling van Amsterdam. Hij wilde een superstadsdeel ten Westen van de ringweg A10 waar een ‘bloeiende moslimgemeenschap zou kunnen ontstaan met veel sociaal kapitaal’. Tegenstanders beschuldigden hem van enclavevorming en noemde het stadsdeel ‘het kalifaat Nieuw- West’.

Wat betreft Marokkaanse agenten heeft Marcouch helaas gelijk: Marokkaanse agenten opereren veel succesvoller in overwegend islamitische probleemwijken. Desondanks werkt zijn voorstel enclavevorming wel degelijk in de hand. In feite stelt hij: de enige die orde op zaken kunnen stellen in deze Marokkaanse probleemwijken, zijn Marokkanen. De volgende vraag is interessant: voelt een Marokkaan zich primair Marokkaan of primair moslim. Mocht men overwegend voor moslim kiezen dan stelt Marcouch in feite het volgende: de enige die orde op zaken kunnen stellen in deze islamitische probleemwijken, zijn moslims. Dit geeft een geheel andere lading aan de stelling.

De stelling klopt hoe dan ook, Marokkaanse agenten verrichten er beter werk. Maar als Nederland hier teveel in meegaat is het gedaan met de ‘judeo-christelijk humanistische’ soevereiniteit in delen van Nederland. In plaats hiervan verschijnt er een islamitisch Nederlandse soevereiniteit in de desbetreffende wijken. Waarschijnlijk zal dit inderdaad een drastische daling van criminaliteit veroorzaken, en dat is fijn. Er staat echter tegenover dat deze wijken vanaf dan islamitisch grondgebied zijn. Dit wordt dan impliciet erkent door de overheid omdat zij de soevereiniteit hebben uitbesteed aan moslims. Het creëren van enclaves is een van de belangrijkste doelen van islamisten en het voorstel van Marcouch draagt hieraan bij.

Dit is wellicht een afweging die Nederland in de toekomst moet maken: erkennen wij impliciet wijken als islamitisch grondgebied, in ruil voor minder criminaliteit? In feite is dit een gijzeling waarbij het losgeld de vorm heeft van impliciete erkenning.

Er springt trouwens nog een citaat in het oog. Aangaande de pakkans van juweelrovers en het selectieve deurbeleid van Juwelier Kamerbeek stelt Marcouch: ‘Als de rechtstaat faalt, is de allochtoon de dupe. Dat werkt zo. Als de politie niet levert, neemt de bedreigde winkelier het lot in eigen hand’. Het is echter niet ‘de allochtoon’ die met een dwarslaesie en schotwond in een rolstoel zit, de juwelier wel. De juwelier is de werkelijk getroffene en het ‘leed’ dat bij de allochtonen in kwestie veroorzaakt wordt door selectief deurbeleid en bezoek op afspraak is van ondergeschikt belang. Helaas is er altijd nog de Commissie Gelijke Behandeling.