Samsoms probleem: hij wordt publiekelijk kwaad
En toen balde Diederikje zijn vuistje en sloeg hij hard op tafel.
Paul Jansen heeft een behoorlijk interessante column geschreven voor zijn krant - De Telegraaf natuurlijk - waarin hij uitlegt dat driftkikker Diederik Samsom lang niet de enige opvliegende politicus is. Zie dit relaas, bijvoorbeeld:
Pats! Daar vliegt het glas, dat Mark Rutte vasthield, aan diggelen tegen de muur. De premier ontploft tijdens een gesprek met Sybrand Buma, in de coulissen van het Catshuisberaad uit 2012. De christendemocraat heeft zojuist gewaarschuwd dat het CDA kan breken als de VVD de partij niet meer tegemoetkomt. Rutte, die zijn handen in die dagen al vol heeft aan de PVV, ziet zijn kabinet opeens wankelen. Woest beent hij weg, elke deur met een dreun achter zich dichtslaand.
Geschrokken taait Buma af. Tot hij beseft dat hij zijn koffertje in Ruttes kamer heeft laten staan. Hij draait zich om, loopt terug, klopt op de deur, zet een stap naar binnen en deinst achteruit: "Ik wil je nu niet zien!" schreeuwt de premier.
Lekker dan. Agressief kind.
Dat soort gedrag is natuurlijk veelzeggend - het bewijst dat Rutte zich lang niet altijd in de hand heeft - maar het is één ding dat dit privé gebeurt en iets heel anders als hij zich ook publiekelijk niet kan inhouden. Dat overkomt hem nóóit. Als hij de relatieve privacy van het Torentje en het parlement achter zich laat tovert hij een glimlach op zijn gezicht die hem nooit meer verlaat. De hele aarde kan vergaan, maar Rutte zal ons nog steeds sympathiek toelachen. Hij beseft namelijk dat hij zijn explosieve gezicht publiekelijk niet moet laten zien.
Op de één of andere manier begrijpt Samsom dat niet. (Lees verder door op pagina 2 te klikken en o.a. een veelzeggende video te kijken) Anders dan Rutte is hij in staat om zijn zelfbeheersing in elke situatie te verliezen. Iemand zegt iets wat hem niet bevalt et voila, meneer gaat helemaal los. Denk maar terug aan zijn optreden na een uitzending van Pauw; tijdens de show beweerde hij dat hij zijn kinderen altijd gebruikt in de politiek omdat zij zijn drijfveer zijn. Een man in het publiek geloofde er - terecht natuurlijk, Samsom wordt eerst en vooral gedreven door zijn eigen ambities - niets van en had het lef om dat meteen na afloop hardop te zeggen. Zoals gebruikelijk onplofte de PvdA-leider. Hij ging helemaal los, de kritische kiezer moest het ontgelden. Later beweerde Samsom dat hij "functioneel boos" werd, maar dat is onzin; zoals wel vaker kon hij zich gewoon niet beheersen.
Eerder dit jaar maakte PowNews daar een geweldig item over. Toen ging de PvdA-leider los omdat D66 het botte lef had om - geheel terecht - een motie van wantrouwen tegen PvdA-minister Plasterk in te dienen. Samsom ging helemaal los en liep, aldus journalisten én Kamerleden, drie dagen lang als een stuiterbal door de Kamer (mooie vergelijking van CDA'er Buma).
[embed]https://www.youtube.com/watch?v=y_nZG7PtWW8[/embed]
Als dat soort dingen één keer gebeurden en daarna niet weer, oké. Zijn partij kan Samsom dan vergeven en overgaan tot de orde van de dag. Helaas voor hen is dat niet het geval. Hoe groter de politieke druk, hoe agressiever Samsom wordt en hoe moeilijker hij het heeft om zich enigszins normaal te gedragen. Het gevolg: niemand neemt hem nog serieus.
Het is begrijpelijk dat Samsom zelf de handdoek nog niet in de ring gooit, maar het is en blijft een raadsel waarom zijn fractie niets doet. Let wel, ik vind het prima dat de PvdA zichzelf kapot maakt, maar diens kiezers én parlementsleden zouden daar toch net een beetje anders over moeten denken. Zijn fractie moet zich van hem ontdoen; een driftkikker die zijn emoties de baas niet kan is geen leiderschapsmateriaal.
