Rob de Wijk, de laatste der Mohikanen

In mijn meest recente artikel over D66 heb ik me onthouden van een oordeel over die partij. Niet omdat ik die niet heb, maar omdat ik denk dat het objectief blijven in strategische artikelen je overtuigingskracht ten goede komt. Enfin, dit wordt niet zo'n stuk, dus ik kan u hier volmondig vertellen wat ik vind van de sociaal-liberalen. En dat is niet mals: ik vind ze naïeve, dromerige, doch gevaarlijke pseudo-socialisten die met hun euroreligie en de zweem van intellectualisme waarmee ze zichzelf omringen een karikatuur maken van het begrip 'volkspartij.'

Neemt niet weg dat ik denk dat er binnen de partij nog anderhalve semirealist rondloopt. Neem bijvoorbeeld Rob de Wijk. Ja, hij is een eurofederalist met een voorliefde voor technocratie en een net iets té rancuneuze afkeur van de PVV. Maar dat is de rest van D66 ook. Nee, De Wijk heeft voor mij een streepje voor op veel van zijn partijgenoten omdat hij als enige lijkt te snappen dat het Westen al tientallen jaren op voor onszelf onzichtbare wijze macht en invloed aan het verliezen. Als enige D66'er ooit pleit hij ook voor het opvoeren van ons nationale defensiebudget, voor het voeren van een machiavelliaanse buitenlandpolitiek en gewone keiharde bescherming van nationale belangen (behalve, uiteraard, wanneer dit in conflict komt met Brusselse belangen, maar dat is voor een andere keer).

Zijn Trouw-column van afgelopen vrijdag is dan voor mij ook uit het hart gegrepen. Het is getiteld 'Poetin leeft in een andere wereld? Welnee, Europa loopt juist achter' en is één grote aanklacht tegen de postmoderne flowerpowerdiplomatie die de Europese landen in de greep houdt. Een tipje van de sluier:

Maar eigenlijk zijn alle alinea's stuk voor stuk lezenswaardig. Spoedt u dus snel naar Trouw. En aanschouw in al z'n glorie: Rob de Wijk, de laatste D66'er die meer is dan een verlengstuk van droomdenkers uit Brussel en technocraten uit het ambtelijke apparaat.