PVV stemmen uit emotionele rancune

Volgens mij is dit een betrekkelijk groot fenomeen.

Een interessante tweet van Volkskrant-columnist Bert Brussen deze middag:

Deze tweet werd vergezeld door een link die leidde naar een website waar werd verhaald over de zeer voortijdige vrijlating van een crimineel met, even voor de duidelijkheid, bloed aan zijn handen.

Die zaak zelf is niet zo interessant (het treurige nieuws is dat dit wel vaker voorkomt), maar de woordkeuze van Brussen des te meer. Hij zou om dit soort perikelen 'vandaag' PVV stemmen. Niet morgen, niet volgend jaar. Maar wél dit etmaal.  Waarom zou een dergelijke zaak zoals de hoge mate waarin strafkortingen in Nederland worden uitgedeeld, iemands stemgedrag voor slechts één dag moeten bepalen?

De ene helft van het antwoord is denk ik te zoeken in de breedgedragen mening dat PVV wél een partij is van problemen aan de kaak stellen, maar er niet één is van ze ordentelijk oplossen. Een greep uit de 'oplossingen' van de PVV. Koran verbieden. Grenzen dicht. Uit de EU. Linkse rechters ontslaan. Lekker makkelijk, goedkoop én het bekt ook nog eens lekker. Duidelijk, ferm. Het is het soort verhelderende taalgebruik waar we naar op zoek zijn als we oprecht boos zijn. Dan zeggen we dingen wat scherper dan we ze eigenlijk bedoelen, beledigen we doelbewust wat meer en projecteren we onze kwaadheid op onze gedachten over politiek.

Dat is fijn voor de PVV, die excelleert in bozige voorstellen. En nu is Bert Brussen boos, die z'n kwaadheid een plek kan geven door Wilders te stemmen. Morgen, na een nachtje goed geslapen te hebben, bedenkt hij weer dat de PVV veel te rücksichtlos te werk gaat, economisch als twee druppels water op de SP lijkt en geen bestuurlijke ervaring geniet. Kortom: toch maar weer terug naar de VVD.

Het geval-Brussen staat niet op zichzelf. Vlak na de verkiezingen van 2006 gaf een kennis van me aan op de SP te hebben gestemd. Met verve verdedigde hij het socialisme voor eenieder die ook maar durfde zijn stemgedrag onder vuur te nemen. Nog geen week later was diezelfde kennis in een gewelddadige aanvaring gekomen met een stel Marokkanen tijdens het uitgaan. Hij gaf furieus aan dat hij ineens spijt had van zijn stemgedrag; hij had liever PVV gestemd. Een aantal weken later stond diezelfde jongen uiteraard weer Marijnissen te bejubelen.

Dan nog een geval van een vader die met man en macht geprobeerd heeft z'n zoon te laten stemmen op de partij waar de hele familie al jarenlang trouw het hokje rood bij kleurt. Het plot was bijna gelukt: totdat de gloednieuwe laptop van de zoon in de metro op slinkse wijze werd gestolen door een aantal criminelen met getinte huidskleur. De zoon was helemaal over de zeik en stemde, ondanks het beroep van zijn vader, toch PVV.

Ongetwijfeld zijn er nog een hoop van dergelijke verhalen over 'gelegenheids'-PVV-stemmers, die vlak voor de verkiezingen zo kwaad worden over iets dat is voorgevallen, dat ze besluiten voor Wilders' partij te gaan. Hoe groot dat effect is, dat weet ik niet. Maar dat het er is, en een grote rol speelt in het zetelaantal van deze partij, lijkt mij evident: het boze PVV-electoraat. En vandaag maakt Bert Brussen daar onderdeel van uit.