Perfide Albion beknibbelt op controlebevoegdheid Brussel inzake CO2–uitstoot

In het diplomatieke verkeer staan de Britten bekend om hun bij tijd en wijle oprispingen van hypocrisie. Maar zij doen het met zwier. En soms heiligt het doel de middelen.

Gedurende meer dan een decennium was de strijd tegen die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die maar niet wil komen) een topprioriteit van de EU, die geacht werd op alle andere beleidsterreinen door te werken. De Eurocommissarissen Margot Wallström en Connie Hedegaard, gesteund door de Voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, wensten dat de EU wereldwijd een voortrekkersrol zou spelen op dat terrein en schroomden niet om andere landen de les te lezen. Maar de laatste tijd is daar behoorlijk de klad in gekomen. Het beleid kostte bakken met geld en leverde niets op. En andere landen wilden het Europese voorbeeld niet volgen. In dit licht blijken de klimaatambities van de EU aan erosie onderhevig en is sinds oktober 2014 het zelfstandige eurocommissariaat voor klimaat/milieu opgeheven.

Het Verenigd Koninkrijk behoorde met Duitsland tot de meest fanatieke voorstanders van een stringent Europees klimaatbeleid. Maar zelfs daar heeft de klimaatvermoeidheid toegeslagen en komt men weer bij zinnen.

Onder de titel, 'UK accused of hypocrisy over plans to limit enforcement of EU climate goals', schreef Arthur Neslen in 'The Guardian'.

Britain has been lobbying to reduce EU powers to act on countries’ failure to meet agreed emissions cuts of 40% by 2030.

British lobbying to reduce monitoring of EU countries’ action on climate change has sparked outrage among MEPs and environmentalists.

EU states agreed last October to cut their carbon emissions 40% by 2030, but a UK plan co-authored with the Czech Republic proposes that countries’ emissions cuts should only be overseen with a ‘light touch’ regime with a diminished role for Brussels.

The unpublished paper places equal emphasis on business competitiveness and greenhouse gas reductions. It also calls for nuclear power and experimental carbon capture and storage (CCS) technologies to be given the same status as renewable sources, such as wind and solar power, and energy efficiency.

“It is very worrying that the UK government is now discussing how to ensure a light touch on the 2030 targets,” the Labour MEP Seb Dance told the Guardian. “In the past, the UK has led the way towards decarbonisation but that has to be combined with developing renewable and low carbon alternatives.”

“This paper is further proof, if anyone needed it, that the Tory[–led] government has totally given up on being ‘the greenest government ever’, as they once claimed,” he added.

Key to the UK proposal is a shifting of climate governance responsibilities from the EU – which can take countries to court if they breach commitments – to ‘national plans’ which states themselves would police. ...

Under the British proposal, Brussels would be stripped of powers to act over non–implementation of climate policies. The commission would report to EU leaders on the bloc’s combined progress every three years or so, while the European Parliament would be removed from the equation altogether.

Lees verder hier.

Kortom, een poging tot langzame euthanasie van het Europese decarboniseringsbeleid.

Als het Britse voorstel wordt aanvaard, verzwakt dit de positie van minister Henk Kamp en de bewaker van de voortgang van de uitvoering van het energieakkoord, Ed Nijpels, die zich altijd beroepen op het gezag van de EU waar het gaat om CO2–reductie.

Ik verwacht dat Nederland het Britse initiatief niet zal steunen, maar dat het toch voldoende bijval zal krijgen. In dat geval zou blijken dat Nederland zich al die tijd ten onrechte achter de brede rug van Europa heeft verscholen door te stellen dat de doelstellingen van het energieakkoord door Brussel waren voorgeschreven, en wij dus geen keus hadden. We hadden die keus wèl, maar wij hebben onze diplomatie nooit ingezet om een beleidsverandering in Brussel te bepleiten. Nu de Britten dat wèl doen, kunnen we ons daarbij aansluiten. Maar ik ben er niet gerust op dat Nederland deze kans zal aangrijpen om een einde te maken aan het waanzinnige Europese decarboniseringsbeleid. De vrees voor gezichtsverlies zal waarschijnlijk zwaarder wegen. En de burger betaalt natuurlijk het gelag.

Het is weer tijd voor Kamervragen.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.