Paul Luttikhuis is sinds 1996 redacteur op de buitenlandredactie van NRC Handelsblad, waar hij onder meer schrijft over klimaatverandering. Volgens de krant is er na de mislukte klimaatconferentie in Kopenhagen eind vorig jaar, nog steeds een verdrag nodig dat Kyoto kan opvolgen. Paul Luttikhuis blogt vrijwel dagelijks over de weg naar het verdrag, het politieke speelveld en het wetenschappelijke klimaatdebat.
Ach, de klimaattop van Kopenhagen - dat waren nog eens euforische tijden voor broeikasgelovigen! En Paul Luttikhuis schreef daarover met warme gevoelens zodanig zelfs dat hij toch wel als propagandist van het broeikasevangelie mocht worden beschouwd. Maar in de loop der tijd heeft hij in de gaten gekregen dat er een grote kloof gaapt tussen de retoriek van de klimaatconferenties en de realiteit. Dat is overigens niets bijzonders, want de geschiedenis van dit soort conferenties biedt de aanblik van een 'boulevard of broken dreams'. Dat heeft een ontnuchterende invloed gehad op de manier waarop hij over klimaat schrijft. Dat geldt echter nog niet wat betreft de wetenschappelijke basis van AGW (Anthropogenic Global Warming).
Paul Luttikhuis
Pas op, niet cynisch worden
Dit blogje had ik ook twee weken of zelfs twee maanden geleden kunnen schrijven. Hoewel het gaat over de actualiteit: de klimaatconferentie in Bonn. De plek waar volgens een bron op dit moment ruim 180 landen en volgens weer een andere bron meer dan 190 landen bijeen zijn om zich voor te bereiden op de echte klimaattop, aan het eind van het jaar in Durban. Als ik het verhaal eerder had geschreven had ik gezegd dat de toch al niet zo hoog gespannen verwachtingen helemaal zijn uitgekomen. Want na Japan en Rusland zou nu ook Canada wel gaan zeggen wat iedereen al wist, namelijk dat het land geen verplichtingen aangaat voor een tweede termijn van het Kyoto-protocol. Waarom ook? De verplichtingen voor de eerste termijn worden door Canada toch al niet gehaald.
Ik zou er aan hebben toegevoegd dat ontwikkelingslanden machteloos schande zouden spreken van het Canadese besluit. Ze zouden nogmaals aandringen op voortzetting van Kyoto, dat eind 2012 afloopt. Want er is, zouden ze zeggen, geen alternatief. Een ander internationaal, juridisch bindend klimaatakkoord is voorlopig niet binnen handbereik.
Dan zou ik schrijven dat Europa weliswaar bereid is om met Kyoto door te gaan, maar niet onvoorwaardelijk. Bovendien zou ik hebben geschreven dat de handtekening van Europa weinig voorstelt als de rest afhaakt en verder alleen Australië nog bungelt. Terwijl de echte vervuilers sowieso al nooit hebben meegedaan. VS hadden meteen al geen zin en China, India en andere opkomende economieën hoefden niet.
En zo gaat hij door. Zijn conclusie:
Ik heb dat stukje twee maanden geleden niet geschreven. Want zo cynisch mag je niet zijn.
Is het niet de taak van de journalist/commentator om zijn realistische beoordeling van de situatie zo snel mogelijk aan zijn lezers door te geven en daarbij de eigen voorkeuren maar even naar de achtergrond te schuiven?
Maar goed, als Luttikhuis zo doorgaat en hij even kritisch zou kijken naar de wetenschappelijke basis van AGW als naar het resultaat van de eindeloze stroom van geldverslindende, volstrekt nutteloze klimaatconferenties, is zijn toetreding tot de kring van de klimaatsceptici nabij. Hij zal met open armen worden ontvangen.
