Partij van de Arbeid, waar ging het mis? Conclusie: de partij heeft de afstraffing volledig aan zichzelf te danken

Frits Bosch schrijft deze zomer een feuilleton over hoe het zo faliekant mis kon gaan met de PvdA, ooit één van Neerlands grootste partijen en nu onbetekenend wegkwijnend in de oppositie. Vandaag deel 10, het slot: Frits blikt terug op zijn tiendelige feuilleton en al het bewijs dat hij verzamelde over de teloorgang van de sociaal-democraten. Hij trekt een belangrijke conclusie: de PvdA is een ‘walgelijke’ partij. En dat kunnen de politici van deze beweging alleen maar zichzelf aanrekenen.

De twintigste eeuw was de eeuw van links. De eeuw startte met linkse utopische denkers, geïnspireerd door Karl Marx. Dat leidde tot een lange periode van extreem-links beleid met monsters als Lenin, Stalin, Mao, Pol Pot en Castro.

De theorie van Marx is om mensen te verlossen uit achterstelling en onderdrukking. Maar het resultaat in het beleid was juist achterstelling en onderdrukking plus moord op immense schaal op weg naar de utopie, de maakbare maatschappij. Het doel zou de middelen heiligen. Deze psychose en dwang raasde door het Westen en Azië. Het is een manie, een gekte, tot schade van allen. Nederlandse politieke partijen doen eraan mee. De Communistische Partij Nederland, CPN, koos partij voor de Sovjets, de Socialistische Partij koos voor de Chinese leider Mao Zedong, contra komst van islam en contra kabinetten die “'het kapitaal' geen strobreed in de weg hebben gelegd bij hun manipulaties met gastarbeiders”.

De Partij van de Arbeid koos (onuitgesproken) voor marxisme in de opzet van Nieuw Links. De partij ging van ‘benauwde en kortzichtige binnenlandse belangen’ naar belangen van de onderdrukte medemens in het buitenland. De verzorgingsstaat was afgebouwd en de PvdA richtte haar pijlen op buiten onze landsgrenzen. Men was van mening dat het oorspronkelijke kiezersvolk van de partij decadent was geworden. Men sprak minachtend over “klootjesvolk” en “patatgeneratie”. Opvallend is dat dit samenvalt met de “deplorables” van Hillary Clinton. De ‘lange mars door de instituties’ (dixit Rudi Dutschke) is geslaagd: ‘iedereen’ is geïndoctrineerd.

Terugkijkend naar de partijpunten van het Nieuw Links-manifest “Tien over rood” constateren we hoe achterlijk de visie is geweest. De punten zelf zijn allang losgelaten, maar de intentie is er nog steeds. Tragisch was dat met het naar links opschuiven van de PvdA de twee kanjers van de partij, de nationalisten/patriotten dr. Willem Drees en drs Joop den Uyl, stilzwijgend rechts werden bevonden. Tegenwoordig zou links zeggen: ze zijn ‘populistisch’ of ‘extreem populistisch’, xenofoob, racistisch.

Zie hier het ontstaan van het populisme. Het populisme is een reactie op het opschuiven naar links en heeft haar oorsprong in de tweede helft van de jaren ‘60. Het is Oud Links. De vroege voorlopers zijn allemaal ex-links. Drees verliet de PvdA teleurgesteld en Den Uyl werd amper gedoogd. Wim Kok volhardde als politicus in de idiotie, maar toonde zelf aan hoe ridicuul dit was toen hij toetrad tot het grootbedrijf. ‘Exibitionistische zelfverrijking’ werd ‘niet lullen maar vullen’ naar de beste PvdA traditie.

Het beleid van PvdA’ers wordt gekenmerkt door een lange rij debacles. Genoemd zijn de desastreuze PvdA-burgemeesters van Amsterdam en Rotterdam, de ‘kogel die van links kwam’, de verkettering, de afsplitsing van de racisten van DENK, wegkijken en ontkennen. De PvdA was een walgelijke partij geworden. Geen wonder dat het oorspronkelijke kiezersvolk afscheid nam van deze regenteske lieden. Alleen diep gelovigen bleven tegen beter weten in bij de partij.

De PvdA brengt tegenwoordig een kwast als Frans Timmermans voort. Hij ging voorop in het omhelzen van gastarbeiders, immigranten, vluchtelingen, globalisering en EU zonder enige limiet. Dit ten detrimente van de eigen burgers, polarisatie en segregatie, geweld en wangedrag veroorzakend, Nederland narcoticastaat. Lang leve de multiculturele samenleving! Ons land heeft veel aan PvdA te danken, maar nu even niet.

Een populaire frase is tegenwoordig “we moeten ons bewust zijn van onze historie, wat we allemaal in het verleden verkeerd hebben gedaan”. Welnu, deze frase is aan de PvdA niet besteed. De introspectie is zero. PvdA zegt ‘we moeten het beter uitleggen’, maar dat is onzin. Links, inclusief de PvdA, heeft niets meer uit te leggen. Links is uitgepraat. Wat overblijft is racistische identiteitspolitiek binnen media, universiteiten, instellingen en bedrijfsleven. Het leidt tot totalitarisme, ‘white privilege’, knielen, vuist omhoog, de gestrekte hand nabij, zie het geweld in de VS. Marxisme was qua beleid failliet, maar dook onder in de cultuur: zie hier het cultuurmarxisme.

D66 noemde zich onder Hans van Mierlo eerst een ‘redelijk alternatief’, maar verzette de bakens en ging voor in de ‘strijd’ als propagandist voor inclusie. Eerst het vrouwenquotum, een inclusiequotum via ‘streefcijfers’. D66 verandert aldus de maatschappij buiten het parlement om. D66 is een racistische, uiterst linkse partij in ons politieke bestel.

Na een abjecte strijd met de superieure Diederik Samsom doet Lodewijk Asscher mee met racisme. Hij verklaart in het kader van het Sinterklaasfeest dat ‘de meerderheid zich moet aanpassen aan de wens van de minderheid, het is een kwestie van inlevingsvermogen’. Alweer een verkeerde stellingname. Asscher kijkt niet naar gedrag (het is een feest van liefde en perfecte samenwerking) maar selecteert op kleur, kenmerkend voor discriminatie en racisme, contra Martin Luther King. Wat een tragiek! Vooral hij zou beter moeten weten dat groepsdenken en raciaal selecteren uit den boze is.

De PvdA keert constant het eigen kiezersvolk de rug toe en geeft ze de middelvinger. Men lijkt nu wanhopig op zoek naar de beste weg voorwaarts. Lodewijk Asscher ging op de koffie bij de Deense sociaal-democraten die sinds Mette Frederiksen een andere koers gingen varen. Vanuit de oppositie steunt de partij een scala aan anti-immigratieplannen. Frederiksen is ervan overtuigd dat immigratie een bedreiging is voor haar achterban. Asscher legt het voor aan de partij: ‘nee, dat doen we niet’.

Asscher: “Het liberale verhaal, het marktdenken, die VVD mentaliteit: het is over de datum. We snakken naar iets anders. Het is tijd voor een optimistischer en vrolijker verhaal. En als ik zeg: ‘het gaat om de zorg en het onderwijs’, dan wordt gezegd, ‘nee, het gaat om het systeem, de grote bedrijven’. Ik zeg u: we kunnen de macht van het marktdenken breken”. Het zijn holle frasen. Asscher wil afstand nemen van het liberale denken, maar zonder enig verhaal of visie is hij snel uitgepraat. Enkel afstand nemen van het liberale gedachtegoed is veel te mager. Kiezers die nu nog PvdA stemmen doen dat uit traditie, niet uit overtuiging.

De slotsom is dat de PvdA de afstraffing geheel aan zichzelf te wijten heeft. Het start met bewust worden wat er mis is gegaan in het verleden en waar men nog steeds mee zit opgescheept. Zonder dat komt de PvdA geen steek verder.

Delen 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 en 9 van de feuilleton zijn hier te lezen.

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.