'Nederlandse' jihadiste overleden in Syrisch vluchtelingenkamp

Voor deze lotgenoten-groep blijkt het ontzettend moeilijk te zijn om informatie te krijgen over de toestand in die kampen of over de gevangenen. De groep lijkt voornamelijk te bestaan uit familieleden van dergelijke jihadisten.

Na meerdere contactsessies door deze groep met de Koerdische minister van Buitenlandse Zaken en diverse andere instanties, blijkt het uiteindelijk toch echt te gaan om Karenia J. Hoewel zij van oorsprong Antilliaans is en opgroeide in Zwolle, liet ze zich registreren als Soedanees onder een andere naam. Logisch dus dat lokale autoriteiten totaal niet wisten om wie het nu echt ging.

Karenia was getrouwd met de eveneens overleden IS-strijder Jamal El Koua uit België. In 2013 vertrokken ze met hun kinderen van 2 en 4 jaar oud naar het te stichten kalifaat. Niet de beste beslissing die je als ouders kunt nemen, helemaal gezien het feit dat Karenia ook nog eens leed aan een chronische ziekte waarbij ze 'adequate medische zorg' nodig kon hebben.

Houssein, vader van Karenia en dus opa van haar kinderen, snapt niet dat de Nederlandse regering nog niet heeft ingegrepen. De kinderen in die kampen zijn daar namelijk allemaal ziek en, zo onderstreept hij, onschuldig.

Het probleem met deze emotionele argumentatie is natuurlijk dat daar een harde realiteit tegenover staat van een stel idiote ouders, waarvan er één chronisch ziek was, die all-in zijn gegaan bij de kans op een kalifaat en gewoonweg verloren hebben. Zoals we kinderen in Nederland soms niet op tijd kunnen redden van hun debiele ouders, is dat hier ook het geval. Sterker nog, die probleemkinderen van eigen bodem hebben wellicht nog meer kans op een normaal bestaan dan die kinderen in die Syrische vluchtelingenkampen.

Dat zo'n beetje de helft van het Volkskrantartikel wordt besteed aan hoe slecht en zielig het wel niet in die kampen is, doet dan ook niet af aan het feit dat Nederland ergens best een grens mag trekken en mag concluderen dat niet iedereen te redden valt. Al is het maar omdat we onze eigen handen al vol genoeg hebben en de kans om effectieve hulp te kunnen bieden binnen de landsgrenzen een stuk hoger en rendabeler is dan de puinzooi van Syrië-gangers op te moeten ruimen.