Oppositie? Welke oppositie?

De échte oppositie is volstrekt machteloos.

Tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen is het bijzonder interessant om te zien hoe de verschillende partijleiders met elkaar in discussie gaan. Eén van de zaken die mij opvallen is dat de drie leden van de 'nep-oppositie' zich gedragen als woordvoerders van de regeringscoalitie. Arie Slob (ChristenUnie) zet bijvoorbeeld zonder problemen vol de aanval in op Emile Roemer van de SP omdat die zijn plan niet heeft laten doorrekenen door het Centraal Planbureau (CPB). Ook zou de socialist de regering niet mogen bekritiseren wat betreft de 'bezuinigingen' op ontwikkelingshulp, aldus de christenprogressief, want de coalitie in Utrecht waar de SP deel van uitmaakt doet precies hetzelfde.

Vervolgens komt Alexander Pechtold ook even langs om uit te leggen dat het zo allemaal niet kan, dat de plannen van de oppositie geen hout snijden, en dat het vastgestelde kabinetsbeleid min of meer zaligmakend is. Hoe durven andere partijen met ideeën te komen? En waarom laten ze alle effecten van hun voorstellen niet helemaal doorrekenen door het almachtige CPB (dat tegenwoordig blijkbaar gezien wordt als een soort van godheid). 

Ook qua buitenlands beleid stonden de drie oppositiepartijen die de regering feitelijk steunen (D66, CU, SGP) pal achter het kabinet. Natuurlijk is er, aldus allen, ruimte voor verbetering, maar ze zijn overwegend toch blij met... nou ja, alles. 

Kortom, we hebben feitelijk een coalitie van vijf partijen die samen een overweldigende meerderheid hebben, waar de rest niet eens bijna tegen op kan boksen. Natuurlijk wisten we dat al, maar het blijft reuze-interessant om te zien hoe men daar in de praktijk mee omgaat en dat de bekende drie zogenaamde oppositiepartijen de verplichting niet eens voelen om de schijn nog enigszins op te houden. Ze horen bij het kabinet - er zit een regering van vijf partijen, waarvan drie alleen geen toestemming hebben gekregen om ministers en staatssecretarissen te leveren. Elk debat wordt daardoor doodgeslagen; zelfs partijen die normaal gesproken hard in debat met elkaar zouden gaan kunnen nu opeens prima door één deur terwijl ze helemaal geen officieel lid zijn van de coalitie.

Jammer dat het er zo aan toe gaat in dit land; de Haagse kaasstolp is ondanks Fortuyn, ondanks de verdeeldheid van het electoraat, zo mogelijk nog groter en gezapiger geworden.