Nederland weer asielland nummer 1
Fred Teeven, de zogenaamde harde crime fighter van de VVD, kondigt het in zijn barmhartigheid alvast aan: volgend jaar weer een recordaantal asielzoekers verzorgen!
Nadat sinds de opkomst van Fortuyn het aantal asielzoekers in Nederland langzamerhand daalde, wordt na twaalf jaar die trend ruw onderbroken. Staatssecretaris Teeven kondigt het alvast aan: Nederland wordt weer een echt belangrijk toevluchtsoord voor asielzoekers. In grote getale zullen ze ons land weten te vinden:
Het aantal asielzoekers in Nederland stijgt volgend jaar opnieuw fors. Dat heeft staatssecretaris Teeven gezegd in het NOS-radioprogramma Met het Oog op Morgen. Hij wees op de noodzaak om nieuwe opvangplaatsen te creëren, omdat daaraan volgens hem nu al een "schreeuwend tekort" is.
Nu zitten er 29.000 mensen in Nederlandse asielzoekerscentra. Teeven zei dat dat volgend jaar zal toenemen naar zeker 33.000, maar dat er ook wetenschappelijke schattingen zijn dat het er 40.000 worden.
Uiteraard is het zeer goed te begrijpen dat velen Syrië ontvluchten: tussen ISIS en al-Nusra in hebben normale en niet-extremistische burgers momenteel weinig te zoeken in het land, zeker in de noordelijke en oostelijke gebieden. Dat men dus vlucht voor zoveel geweld is helemaal te begrijpen.
Wat echter niet te begrijpen is, is dat Nederland van plan is disproportioneel veel asielzoekers op te nemen. Het is niet dat Nederland niet óók zijn best moet doen in situaties zoals deze, maar wanneer Duitsland óók maar 40.000 opvangt (hetzelfde aantal als Nederland dus), weet je dat er iets scheef zit. Duitsland is niet alleen vele malen groter dan Nederland, maar heeft ook een bevolking van 80 miljoen inwoners tegenover slechts krap 17 miljoen hier.
Nederland zou dus niet zonder slag of stoot zoveel mensen moeten opvangen, maar moeten streven naar een meer gelijkmatige spreiding over west-Europese landen. Niet meer dan dat.
Maar ja, in een kabinet samen met de PvdA is dat natuurlijk vloeken in de kerk. En dus is Fred Teeven het tragische figuur dat jaren gespendeerd heeft aan het cultiveren van een imago als ultieme 'tough guy', om hogerop te komen. Maar nu hij eindelijk die plek in het kabinet bemachtigd heeft wordt hij gedwongen zich van zijn zalvende en barmhartige kant te laten zien. Ironisch.
