Nederland moet niet jammeren over Amerikaanse ambassadeur

In Duitsland hebben de Verenigde Staten een voetbalminnende, Democratisch-gezinde bankier zitten. In Frankrijk zit een man die naam maakte in eigen land als topman van het bedrijf dat onder meer The Muppets produceert. Denemarken heeft een advocate toegewezen gekregen die in het verleden witteboordencriminelen verdedigde. Dat zelfde lot is nu Nederland beschoren. Timothy M. Broas kocht zich een weg naar het overzicht van Best Lawyers in America in de achtereenvolgende jaren 2010, 2011 en 2012. Barack Obama zette hem in het bestuur van het min of meer prestigieuze maar volstrekt onbelangrijke Woodrow Wilson International Center for Scholars. En nu mag hij de Verenigde Staten vertegenwoordigen in Nederland. Dat kan natuurlijk niet, schrijft redacteur Rob Vreeken van De Volkskrant.

Und so weiter, und so weiter. Inclusief beschuldiging van corruptie. Want: het is een 'vrij stuitend systeem', had hij de Nederlandse voorzitter van Transparency International horen zeggen. „Bij ons gebeurde het in de Middeleeuwen.”

Nou, boehoehoe. De Amerikanen hebben een andere methode dan Nederland om tot een ambassadeursbenoeming te komen. In Nederland is het tot en met de jaren negentig gebruikelijk geweest om iedereen die niet zowel een dubbele voornaam als een dubbele achternaam had, buiten te sluiten. Sindsdien volstaat een dubbele voornaam. Wat maakt dat een beter systeem?

Als je als Amerikaan in Nederland zit, hoef je helemaal niet te kunnen onderhandelen. Het enige wat van je gevraagd wordt, is dat je elke dag netjes naar je werk gaat, zo nu en dan een krant koopt en af en toe een notitie terugstuurt. Nederland zegt toch wel ja. Door de Amerikanen van corruptie te beschuldigen, geeft De Volkskrant er blijk van de positie van Nederland in de wereld totaal niet te kennen.